Sarah Winman – Tin Man

Joke voorspelde het al toen ze mij dit boek tipte: ook 5 sterren, maar hele andere sterren.
Want dat is het probleem als je een boek 5 sterren geeft, dan ga je het volgende daarmee vergelijken: is het wel net zo goed? Is er ook niets op aan te merken?
Tin Man en The Unseen World zijn niet te vergelijken. Waar het tweede zijn sterren verdiende met plot en personages, verdient het eerste ze met – vooral – sensibiliteit. Verschillende malen heb ik iets onderstreept en erbij gezet: wat zorgvuldig geobserveerd!
Zo staan twee jongens op een winteravond uit het raam te kijken:
They looked at one another in the reflection of the glass and snow fell behind their eyes.
Waar The Unseen World is opgebouwd als een computerspel, is Tin Man haast geschilderd. Niet voor niets spelen de zonnebloemen van Van Gogh een grote rol.

Het verhaal is eigenlijk simpel: Ellis, een man van in de veertig, is blijven steken in de rouw om zijn vrouw Annie en zijn beste vriend Michael. Pas als hij op de fiets wordt aangereden en gedwongen thuiszit, komt langzaam het herstel op gang. Pas dan durft hij het aan om een doos met spullen van zijn vriend open te maken. Daarin zitten zijn eigen oude schetsboeken (die hij altijd weggooide als ze vol waren) en de dagboeken van zijn vriend. In deel twee krijgen we dan het leven van Michael te lezen, dat zo'n totaal andere kant uitging nadat Ellis eenmaal met Annie getrouwd was.

Het verhaal gaat over liefde en (homo)seksualiteit, over aids, over trouw en ontrouw aan jezelf en anderen, over kunst en het leven durven leiden waarvoor je bestemd bent.
Het wordt nergens unbearably poignant – dat is ook nooit een aanbeveling!
Maar er zijn regelmatig formuleringen die me zo raken in hun raak-heid.
Zo schrijft Michael over hun eerste gezamenlijke reis naar Frankrijk: I felt as if nothing else had previously existed.
En als ze elkaar na jaren terugzien:
I missed you, he says.
In my chest, the sound of an exhausted swallow falling gently to earth.