van de schoonheid en de troost

Soms kom ik online een afbeelding tegen die me treft door zijn schoonheid. Altijd een wonderlijk gebeuren, waarom is het juist deze afbeelding? Ik tik de naam van de maker – Martin Lewis – in op Pinterest, al zijn werken blijken prachtig, toch blijft het juist deze die me zo raakt.
Het is een prent met een hoofdpersoon. Als ik kijk naar de afbeeldingen die mijn wanden sieren, zijn het óf min of meer abstracte landschappen die mij als beschouwer opnemen, of er staan hoofdpersonen op die mij van iets deelgenoot maken. De vrouw voor de spiegel – "Het Oorringetje" - van Breitner bijvoorbeeld, een oude Openbaar-Kunstbezitafbeelding die al tientallen jaren met me meereist, of dat beeld van die gescheurde vrouw – "Expansion" - bij de Brooklyn Bridge (van Paige Bradley).
Een schilderij moet me binnenlaten, ofwel direct, ofwel via de afgebeelde persoon. En dan moet er nog iets zijn wat raakt aan mijn geschiedenis. Aan iets wat ik heb gezien of meegemaakt, of gelezen zelfs. Ik heb al vaak geschreven over mijn fascinatie voor New York en waar die ontstaan is. Een andere fascinatie betreft het leven in de jaren twintig, onlangs nog zo fijn gevoed door het boek van Edna Ferber.
En op dieper niveau – alsof je aan droomuitleg doet – ben ik het zelf, die vrouw alleen op haar balkonnetje (meer waarschijnlijk de buitentrap) met de lichtjes van de stad rondom met als lichtend, lokkend hoogtepunt The Chanin Building (in mijn geval het topje van de Martinitoren).

Dit bericht is geplaatst in autobio, kunst met de tags . Bookmark de permalink.

2 Reacties op van de schoonheid en de troost

  1. Nellian schreef:

    Mooi stukje weer. En noem jezelf niet grijs en lelijk, want ziek, want dat is niet zo en doet me pijn. Je schrijft heel mooi!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *