331 – het verdriet van Puciva (2)

De korte, wrede zinnetjes volgden elkaar op als een regen van pijlen. "Het was een valstrik. Mijn vrouw kwam binnen. De wachter had een mes. Ik bloedde bijna dood. Het was beter geweest … maar ik overleefde en vluchtte. Sloot me aan bij de verzetters. Heb wel af en toe een man ontmoet waarvan ik … maar het heeft geen zin meer."

Hoeveel maanjaren oud was ik inmiddels? Toch zeker veertig. En ik wist niet dat dat bestond, dat dat kon, dat je op zo'n manier iemand kon liefhebben van je eigen geslacht. Dat dat idee wel het ultieme schrikbeeld moest zijn voor de mannen van Imhemren, dat begreep ik. En ook dat ik er daardoor nooit van gehoord had.

Tranen van intens medelijden en machteloze woede stroomden over mijn wangen. Maar daar had niemand iets aan. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wist wel dat ik Puciva heel veel dank verschuldigd was. Niet alleen had hij me gered, hij had me ook zijn vertrouwen waardig geacht. Ik liet me naast hem op de grond zakken en nam hem in mijn armen.

Uiteindelijk schoven we onze bedden tegen elkaar aan en praatten in het donker zachtjes verder. We legden de verschrikkingen van ons leven bloot, die van hem erger dan die van mij, ik was steeds meer Yima geworden maar voor hem was het onmogelijk om helemaal Puciva te zijn. Of zo zag hij het. Ik probeerde hem het grote belang van zijn bestaan duidelijk te maken, niet alleen voor mij maar voor iedereen die het Dodeneiland bezocht en door hem werd verwelkomd, gesteund, weggebracht. Ik ging er tenminste vanuit dat hij zijn brede schouders te danken had aan het roeien van vrouwen naar Blynxtera. Dit was zijn werk als verzetter, hij reisde niet van kamp naar kamp zoals Bo. Of Koyova. Hoeveel waardevoller was een mens als Puciva!
Maar hij kon het niet horen, niet nu. Hij draaide zijn rug naar me toe. We sliepen.