330 – het verdriet van Puciva

Toen het schokken van zijn schouders eindelijk wat minder werd, vroeg ik: "Wil je het me vertellen?"
Hij verschoof een beetje, ging met zijn rug tegen de rand van mijn bed zitten en staarde voor zich uit. "Weet je zeker dat je het horen wilt?"
Ik dacht aan mijn stoere gedachten tijdens het geweld van de grootvorsen. Wat kon mij nu nog schokken? Ach, maar het kan altijd erger. Ik merk dat ik het nu nog steeds moeilijk vind, moeilijk om de goede woorden te vinden. Ik leerde weer iets waar ik nog nooit van gehoord had.

"Ik ben getrouwd geweest," begon hij.
"In Signada?"
Hij knikte. "Signada is de allerstrengste stad van heel Imhenren. Iedereen die daar aankomt, niet alleen de Tweede Meisjes maar echt iedereen, moet zien hoe een volmaakte stad eruitziet. Als je daar ook maar een keer van de norm afwijkt … " Hij zuchtte, zo'n trillende naschok. "Dus ik trouwde. Mijn vader had een goede positie, ik was wat je noemt een goede partij, en ik moest de eer van de familie … Oh Hemren, ik kan dit niet …"
Weer zocht zijn hand die van mij. Ik hield hem stijf vast. Van buiten kwam nog altijd muziek maar nu hinderde het me.

"De huwelijksnacht … ik kon het niet. Ik had altijd gedacht – of liever gehoopt – dat het wel vanzelf … Maar nee. Mijn vrouw was eerst nog … Dat ik te moe was, of te zenuwachtig en dat het vast morgen … Maar het bleef zo. En ik wist … maar dat kon ik niet zeggen, dat mocht niemand ooit weten, het was té verschrikkelijk …"

Ik luisterde, ik hield zijn hand vast, ik had geen flauw benul van wat hij me wilde vertellen.
"Op een avond ging mijn vrouw naar … een genezer. Om kruiden te vragen voor mij. Ik lag op ons bed en wachtte. Ik had mijn ogen gesloten. Er kwam iemand binnen. Ik opende mijn ogen. Het was een wachter. Hij droeg alleen een rode mantel. Mijn lichaam ontwaakte."