272 – de tweede Wizma (2)

En mijn tante had wit haar. Niet grijs was ze, maar wit, net als haar wenkbrauwen en wimpers. Dat moest nog een extra reden voor mijn grootvader zijn geweest om haar het land uit te smokkelen.
Haar schrikachtige blik bleef rusten op Tiarva.
Hij knielde bij haar neer. "Niet bang zijn Wizoma. Ze komen op bezoek bij jou. Dit is Clarma, en dit is Yima."
We kwamen dichterbij en gingen om het vuur op de grond zitten.
Ik pakte Wizma's dorre hand. Het was of er iets van haar in mij stroomde. En het stroomde ook weer terug.

Tiarva schonk een kommetje water in en gaf het aan zijn grootmoeder. Gehoorzaam dronk ze het leeg en ik voelde het bijna door mijn eigen keel glijden. Nu keerde ze haar gezicht naar mij toe. Haar stem was een schok. Ondanks het andere accent klonk die precies als de stem van mijn moeder. "Yima?"
"Ja?"
"Mijn vader zei altijd: elke Yima kan een kleinkind van mij zijn. Zorg voor elke Yima. Mijn vader was een Yiva."
"Dat weet ik. Hij was mijn grootvader."
"Jij bent de echte Yima?" Ze keek me aan alsof ze het na al die jaren niet meer durfde te geloven.
"Ja. En u bent mijn tante Wizma."

Nu had ik het toch gezegd. Kon het kwaad? Deze vrouw kwam immers nergens meer, en haar heldere ogenblikken kwamen nog maar zelden voor.
Maar wat was er gebeurd dat haar zo vroeg zo verschrikkelijk oud had gemaakt?
"Wat heeft Yiva u nog meer verteld?" vroeg ik, zo voorzichtig mogelijk.
"Over mijn moeder, Stijma. Hoe mooi ze was, en hoe blij ze waren met mij." Haar gezicht werd even heel zacht en jong. "Maar het land waar ze woonden was niet gezond voor mij, dus toen heeft mijn vader mij mee terug genomen naar zijn eigen land."

Het verhaal dat je aan een kind vertelt om het te behoeden voor de gruwelijke waarheid. Ik durfde het bijna niet te vragen. "En uw moeder?" Ondanks dat ik een paar keer gebruik had gemaakt van haar naam, had ik grootmoeder Stijma zelf niet gekend.