267 – de haarwasvrouw

Ik sloop de trap af, roofde een brood en een stuk worst en verliet de herberg. De tuin werd afgeschermd door een haag waar ik net overheen kon kijken, naar het pad dat langs de rivier liep. Er liepen wel mensen – kooplui, ambachtslieden, huisvrouwen – maar Wasijma zag ik niet. Als ik naar links keek zag ik nu, veel duidelijker dan gisteren, de schaduw van de Rondweg en de torens van Spirabyad. Zou ik daar veilig zijn?
Hoe dan ook, het was de richting die ik gaan moest. Terugkeren was geen optie.

Tegen de avond bereikte ik de stad. De schaduw van de Rondweg lag eroverheen net als in Barraspira, maar hier was hij breder, veel breder. De hoofdpoort lag naar de Helvarderaflu gekeerd, net als in Harstamar. Ik schoof de kap van mijn mantel naar achteren, zodat de wachter kon zien – of tenminste denken - dat ik van hier was. Het was niet genoeg. Ik haalde de munt van de haarwasvrouw uit mijn broekzak en toonde die.

"Naam?"
"Yima van Rodva." Hoe gevaarlijk ook, hier kon ik niet anders dan mijn echte naam noemen.
"Doel van uw komst?"
"Familiebezoek," zei ik, en voelde hoe mijn hart opsprong bij het uitspreken van die woorden. Zou mijn grootvader nog leven? Zou mijn tante Wizma hier wonen?
De wachter gebaarde dat ik door mocht lopen.

Donker was de stad, geen sterrenlicht drong door de schaduw. Waar kon ik onderdak vinden? Iemand klopte op mijn schouder, geschrokken keerde ik me om. Het was de haarwasvrouw! "Kom," zei ze. We liepen een zijstraatje in, beklommen ergens een trap, zij ontsloot een deur, en we betraden een kamer onder de dakbalken van een hoog gebouw. Op de tast ontstak zij een olielamp. Twee banken, een tafel met twee krukjes, een kast, een vuurplaats.

"Welkom Yima," zei ze. "Ik ben Clarma."
Ze maakte vuur en hing er een ketel water boven.
"Leg je spullen maar bij die bank," wees ze.