259 – de Goede Vader

Hier moest veiligheid zijn, dat kon niet anders. Een sereen gevoel kwam over me terwijl ik langs het hoofd omhoog klauterde. En daar was Kuuksi! Ze huppelde me moeiteloos voorbij en verdween in het oor van de Goede Vader.
"Kom!" riep ik naar Wasijma, die stond te rillen van kou en angst. "Kom! Hier kunnen we schuilen!"
Ze was bijna bevangen door de kou, ze klom op stijve benen moeizaam naar boven. Ik reikte haar de hand en samen gingen we door de opening van het enorme oor naar binnen.

We hadden geen vuur, we hadden geen licht. Maar door de ogen, de oren en de mond van het beeld straalde sterrenlicht naar binnen. Zo licht kon het vroeger ook zijn in de woestijn.
Het was een grote, ronde grot die meer op een zaal leek. Er waren brede stenen banken langs de wanden. Midden in de vloer was een groot, rond gat. Kuuksi stond te gluren aan de rand maar besloot dat een poes daar verre van moest blijven.

We hadden nog wat brood en een paar appels. Toen nestelden we ons samen op een bank, warm in onze bontmantels gerold, Kuuksi bovenop ons. Het duurde lang voor Wasijma ophield met bibberen, maar uiteindelijk vielen we allebei in een droomloze slaap.

In de morgen keken we door de ogen naar buiten en zagen tot onze verbazing, heel in de diepte, de schoot van het beeld. Het gesteente dat in het licht van de ondergaande zon roze had geleken, bleek nu grijsblauw, echt precies zoals het beeld op Taka Haringes eruit had gezien. Er was groen rondom het beeld, gras leek het, of mos, in elk geval iets wat goed tegen de kou kon. Vanuit het groen liepen treden omhoog, en daar liepen mensen met offergaven in hun hand. Bloemen? Het was een kleurrijke stapel die daar ontstond. Er was ook een pad, dat gezien de richting naar Spirabyad moest leiden. En wat schitterde daar zo?