Ze keek me onderzoekend en een beetje ondeugend aan.
Ik kon niet anders dan de waarheid vertellen. Dat is het mooie van samen lopen, je kunt alles uitgebreid vertellen, er is niets anders te doen dan die voeten verzetten en praten met elkaar.
"Dus eigenlijk ben jij ook een prinses? Waarom zei je dat niet tegen Roosma?"
"Het voelt nog steeds niet veilig," zei ik. "Ook vanwege mijn kinderen." Even was er weer dat knijpende verlangen naar ze, het meest naar Bo maar ook naar Mia. Zou ik ze ooit terugzien?
"Dus nu ben ik je volgende plaatsvervangende kind," zei Wasijma lachend. "Zal ik je ook Yimama noemen?"
"Goed," zei ik, een beetje schor.
Wasijma kneep in mijn hand.
De grens tussen IzwiLamanzi en MancuKondalu leek wel op die tussen Lopweteka en Izwi Lamanzi. Ook hier werd het plaveisel van de Heerweg onderbroken, alleen niet door een modderpoel maar door een smalle scheur in het gesteente die behoorlijk diep leek. Voor karren waren er planken overheen gelegd, maar alle mensen waren verplicht er overheen te springen, onder het toeziend oog van wachters en grootuilen.
Wasijma zweefde er haast overheen, maar ik voelde opeens een diepe angst. Ik moest mijn lange tuniek omhoog trekken, het nemen van een aanloopje was lastig in de zware laarzen die ik droeg, mijn hart klopte in mijn keel. Wasijma riep: "Kom! Je kan het, het is maar een sprongetje!"
Een wachter zwiepte een stokje tegen mijn kuiten. "Opschieten, vrouw."
Ik weet niet wat me zo bang maakte. Op de kaart had ik al gezien dat de tocht door MancuKondalu maar een kort stuk was. Bergachtig, maar rechttoe rechtaan, niet meer dan een dag of tien. Ik vermande me en sprong, kwam verkeerd neer en struikelde, maar Wasijma's jonge armen hielden me overeind.
Bezorgd keek ze me aan. "Wat is er?"
"Ik weet het niet," zei ik. Mijn stem trilde. Het voelde alsof de reis naar de Rots nu pas echt begon, terwijl ik totaal onvoorbereid was.
