245 – naar de Graysaflu

Ik dacht aan al die keren dat Graysaflu me had gered. Toen ik vluchtte uit Dunkitaba, Bo op mijn rug, door het maanverlichte zand, toen ik vluchtte uit Barraspira en later uit de Visietunnel … en ik dacht aan het Graysameer op Middelgront, waar alle Tweede Meisjes in verdwenen, het pasgeboren zusje van Mia –

De verzetters haalden hun Graysaflu kennelijk zelf uit de rivier, en het leek me belangrijk om dat ook te gaan doen.
"Wacht hier," zei ik tegen de meisjes, en liep terug naar een stalletje waar ze waterzakken verkochten. Ik kocht er drie, de man keek me verbaasd aan. "Voor mijn dochters," zei ik. En zo voelde het ook.

Ik zag ze maar nauwelijks, toen ik terugliep naar de steenhoop. Gelukkig had Wasijma haar schild even op de grond gelegd.
"Neem jij niet?" vroeg Roosma.
Op hetzelfde moment zeilde er een grootuil laag over ons heen, ik voelde bijna zijn klauwen op mijn hoofd. Ik had het kleine flesje in mijn broekzak gedaan – bij het platenbloed en de Hemrond die inmiddels zo uitgedroogd was dat hij niet meer stonk – en nam gauw een drupje.

Als half doorzichtige geesten zweefden we over het smalle pad, Kuuksi voorop, dan ik, dan de meisjes. Het landschap werd langzaam vruchtbaarder, groener. Heel in de verte zag je de bergketen die de grens vormde tussen IzwiLamanzi en MancuKondalu, maar dit was een zacht glooiende vallei met gras en bloemen en bomen. Hoorden we al ruisen?

Het pad eindigde abrupt bij wat wel een stenen mond in de heuvel leek. Kuuksi sprong zonder angst naar binnen, wij moesten wel volgen, Roosma en ik moesten ons een beetje bukken, Wasijma was zo klein en tenger dat ze rechtop kon blijven lopen.
Het geruis werd sterker naarmate we het licht achter ons lieten. Het was een soort gang waar we door liepen, gemaakt van menshoge keien die in de schemering met wervelende tekens versierd leken, eindeloze in elkaar grijpende spiralen.