239 – de slaapgrot

Binnen brandden wat vuurtjes, er stond een groot vat met water, langs de koude wanden waren bedden getimmerd, of eigenlijk niet meer dan brede planken waarop we ons konden uitstrekken, de Tweede Meisjes in hun witte wollen mantels, de oudere vrouwen in hun warme grijze vilt. Te eten was er niets, Kuuksi snelde de grot uit toen ik mijn slaapplaats had gevonden. Roosma en ik knabbelden tersluiks aan het brood dat we in het verzetterskamp hadden gekregen. Ik vulde onze waterzakken uit de ton. Zou het Helvarderaflu zijn? Om ons gedwee te houden?

Ondanks de vermoeidheid sliep ik maar nauwelijks. Er was gefluister rondom, ik hoorde ook snikken. Kuuksi sprong op me met haar zachte pootjes, aan de adem die ze in mijn gezicht blies rook ik dat ze iets te eten had gevonden. Ze bleef lekker warm op me liggen en ik doezelde weg.
In de ochtend bleek er bij de ingang van de grot een grote schragentafel te staan, met thee en vreemde broodjes in hoge stapels. Vierkante broodjes met grote rood met witte zaden erop. Ze roken lekker, zoetig, ik wilde iemand vragen wat erin zat maar er stond niemand achter de tafel, we hadden allemaal honger en dorst, iedereen nam een of twee broodjes mee en vulde haar beker.

Ik voelde in mijn hoofd zo'n zelfde klik als destijds in de Visietunnel, toen ik te snel mijn water had opgedronken. Alleen was het nu geen gedweeheid die me overspoelde, het was een gevoel van immense blijdschap en dankbaarheid. Dat we deze mooie tocht mochten maken, dat we onze lotsbestemming zouden vervullen, dat we de heerlijkheid van de Grote Hemren zouden aanschouwen. Maar anders dan de jonge meisjes – van wie de gezichten nu straalden als bloemen – was ik me bewust van deze verandering. Wist ik dat het niet klopte wat ik voelde, was er een onveranderlijke Yima die doorhad wat er gebeurde. Met dank aan de Visietunnel, dacht ik cynisch, was het toch ergens goed voor geweest.