219 – langs de Heerweg

Toen ik wakker werd was het donker, maar zo te horen nog niet erg laat. Ik klopte mijn kleren af, sjorde draagzak en schild weer op mijn rug, en begaf me op weg. Heel af en toe waren er fonteintjes langs de weg, waar je je waterzak kon vullen. Maar honger had ik ook, bij de geuren van een stalletje met pasteitjes liep het water me in de mond. Ik haalde de munten uit mijn broekzak, die van mij en die van Burman. Ik kon nog wel even vooruit.

Op een bankje naast het stalletje at ik mijn pasteitjes op, terwijl ik keek naar wat er nog voorbijkwam op dit uur. In het licht van de olielampen kon ik wat kleuren onderscheiden: het rood van voorbijmarcherende wachters, een paar Blauwen, een kleine stoet van wat echte pelgrims leken, sommigen in het wit, anderen in vergane kleuren.

Ik dacht aan Vulema, het schoot me te binnen dat zij destijds een vuurglas meegenomen had, dat was een idee, dat moest ik ook zien te kopen. Maar vooral zag ik haar voor me, hoe ze, stralend in het wit, op de ezel zat die haar naar de Heerweg zou brengen. Het rotsvaste geloof dat we hadden gehad, dat Tweede Meisjes op bedevaart naar de Rots gingen om het binnenste van de macht te onderzoeken, om dan terug te keren om te getuigen van de pracht en de grootsheid. Zelfs toen wisten we al dat het verhaal niet klopte, dat de Tweede Meisjes nooit terugkeerden, maar we konden ons niet voorstellen dat je kon twijfelen aan alles. Aan de Grote Hemren, aan de Rots, aan alles. We hielden de mythe zelf mee in stand, simpelweg omdat we niet beter wisten.

Ik besefte opeens, daar, zittend aan de Heerweg met zijn gegroefde, eeuwenoude stenen, dat ik aan dat rotsvaste geloof ging tornen. Dat het niet mijn doel was de mythe te onderzoeken, maar om de mythe te ontmaskeren. Dat het niet waar was, dat niets waar was van wat ze ons vertelden.