218 – terug naar de Heerweg

Ik besefte dat vluchten makkelijker was toen ik Bo nog bij me had. Hem te beschermen was een motivatie die ontzettend veel kracht schonk. Nu moest ik die kracht uit mezelf halen en ik kon niet eens tot de Grote Hemren bidden.

Weer dacht ik aan Lizma. Zij sprak niet van de Grote Hemren, zij sprak van de Goede Vader.
Al die goede vaders die hun tweede dochters hadden geprobeerd te redden. Mijn grootvader Yiva. De man van Letifam. Daar moest ik hoop uit putten.

Het was al zo goed als donker toen ik eindelijk de Heerweg bereikte. Dit stuk – tussen Harstamar en de grensstad Helvarbarra - was veel drukker dan het stuk ten zuiden van Harstamar. Overal stonden kraampjes, er waren herbergen, er ratelden karren. Veilig voelde ik me niet, en bovendien wilde ik zuinig zijn, ik had nog maar weinig geld over. Eten en water had ik nodig, en laarzen. Maar nu vooral een slaapplaats.
En een verhaal.
Wat was ik, als ik geen Blauwe was, geen echtgenote, geen Tweede Meisje …
Rietmeisje!
Ik moest proberen geld te verdienen onderweg!
En een pelgrim was ik natuurlijk ook, al was verering niet mijn eerste doel.

Ik liep onder de schaduw, en toch zag ik – of liever, voelde ik, als een windvlaag – een grootuil over me heen vliegen. Ook hier? Ik stak de weg over en begaf me achter de huizen, achter de kraampjes. Er was vast wel weer ergens een tuin, of een struik, waar ik slapen kon. Ik hoorde de Helvarderaflu stromen, en aan de overkant het ruisen van de bomen.
Tegen een muurtje liet ik me zakken op de stoffige grond. Wat ik miste was een slaapmatje, bedacht ik. Als ik die eens maken en verkopen kon, ik was vast niet de enige. Langzaam sukkelde ik opzij, trok het schild over me heen, voelde nog net hoe Kuuksi erbij kroop, en sliep.