216 – de verzettersdriehoek

"En hoe herken ik een verzetter onderweg?"
Als op commando stroopten ze allemaal hun linker mouw op. Iedereen had een klein driehoekig brandmerk aan de binnenkant van de bovenarm. De driehoek waarin we nu zaten, gevormd door de bruine wollen tenten.

De andere man stond op en pakte een ijzeren staafje uit de kookhoek. Hij overhandigde het aan Wezarma, die het in het vuur hield tot het rood opgloeide. Heel kort drukte ze het tegen het witte zachte vlees van mijn arm, ik klemde mijn kiezen op elkaar om het niet uit te schreeuwen. Wezarma trok mijn mouw naar beneden en kuste zacht mijn hand. "Je hoort erbij," zei ze.

Ik stelde dezelfde vraag die Burman in het bos aan de Blauwe vrouw had gesteld. "Waarom gedoogt Sfogman ons?" Het was wel een fijn gevoel om 'ons' te kunnen zeggen. En de Blauwen kozen hun naam voor het redwerk, wij droegen trots onze echte naam. Maar dit kamp lag op een dagmars van de hoofdstad!
"Ze weten niet echt wat voor kamp dit is," zei Wezarma. "Ze komen hier bijna nooit, de leegte jaagt hen angst aan. Jaagt iedereen angst aan die zich alleen veilig voelt binnen opgelegde regels en uiterlijk vertoon. Als er iemand deze kant op komt en we vertrouwen het niet, dan verbergen we ons. Dan woont hier alleen een rare oude vrouw van wie ze niets te vrezen hebben."
"En als iemand ons verraadt?"
"Dan nog. Ze kunnen zich niet voorstellen dat iemand aan hun waarheid twijfelt."
Dat begreep ik. Ik had het er zelf immers nog zo moeilijk mee. Daarom wilde ik ook naar de Rots.

"Weet je wat je moet doen?" zei de man die de landkaart had gebracht. "Je reis hierop bijhouden. Kort opschrijven wat je meemaakt, wat je ziet."
Wezarma knikte instemmend.
"Maar ik kan niet schrijven!" zei ik.
"Je hebt toch de letters geleerd? Je kunt toch lezen?"
"Maar ik kan letters alleen beitelen," zei ik.
"Onzin," zei de man. "Je kunt ze precies zo schrijven. Ik zal je inkt geven, een rietpen, en ook wat extra stukjes perkament."