213 – het kruispunt

Wezarma vervolgde: "Je wilt je dochter bevrijden. Jij wil je zuster redden, Hebotva. Maar je kunt een ander niet bevrijden. Iemand kan alleen zichzelf bevrijden. In Miama's vroegste jeugd is een patroon ingeslepen van absolute gehoorzaamheid. Ook was de onrechtvaardige dood een onderdeel van haar dagelijks leven."
Hoe wist Wezarma dat? Zelfs Bo kende niet de details van Mia's oorsprong op Middelgront.

"Hoe kan ze tot inzicht komen als niemand haar de waarheid vertelt?" vroeg ik.
"Ze moet zelf de waarheid zien," antwoordde Wezarma. "Zoals jij haar hebt leren zien, Yima. Vertrouw erop dat jullie haar genoeg hebben bijgebracht. Op een dag zal ze zelf de vrijheid kiezen en dan wijs ik haar de weg. Het kruispunt is duidelijk: jullie moeten vandaag nog vertrekken. Als jij het grootste paard neemt, kan je moeder achter je zitten, Hebotva."
Maar was dat wat ik wilde?

Wezarma kwam moeizaam overeind en wijdde zich weer aan haar brood.
Ik pakte nogmaals het spiegelpotje. Op de bodem zag ik mezelf. Mijn spiegelgezicht schudde nee.
Ik schudde nogmaals de korrels op het zijden zakje. Weer openden zich de vier wegen en sloten drie zich weer. Maar nu was het de weg naar het noorden die open bleef.
Ik dacht aan mijn schild en hoe de paneeltjes verschoven, destijds op Langen San. Weer zag ik het visoen, ik zag me weer lopen, bergen zag ik, meren, rivieren, ijzige vlakten en donkere bossen. Het was mijn visioen, niet dat van mijn kinderen.

Ik pakte weer Bo's handen.
"Ga, jongen. Doe wat je moet doen. Word een goede verzetter. Ik ga naar de Rots."
Pas toen ik het uitsprak, wist ik dat dat mijn doel was. Zelf naar de Rots gaan. Niet omdat ik als een minderwaardig Tweede Meisje die kant op gestuurd was, maar omdat ik zelf wilde weten of het waar was, of alles wat ze ons geleerd hadden waar was. Waar Vulema was gebleven, waar mijn tante Wizma was gebleven.
Bo keek me aan en knikte. "Ik zal je schild pakken," zei hij.