Ook de potjes met de tekens erop waren er nog. Het ontroerde me. Even voelde ik de beschermende aanwezigheid van Storma. Tegelijk realiseerde ik me – had ik dat niet eerder gezien? – dat de tekens op de potjes overeenkwamen met de tekens op de munt: het kruisje, en het rondje dat een soort staartje leek te hebben, zoals de O van ROTS op mijn eerste plaquette op school. Dat laatste had ik ook gezien op de bodem van mijn geheime bergplaats in de slaapkamer van Hebotva en mij. De littekens op mijn borst schrijnden, mijn leven leek als een spiraal om me heen te wervelen.
Ik opende het potje en zag mijn spiegelbeeld op de bodem ervan. Met wijdopen ogen keek ik mezelf aan. Ik mocht ze niet sluiten nu.
Ik pakte het andere potje. Ik haalde het zijden zakje eruit, goot de korreltjes in Bo's hand en spreidde het zakje uit op de rieten mat waarop we zaten. "Giet ze maar hierop," zei ik tegen Bo.
We keken toe hoe het bergje korreltjes in vieren gedeeld werd. En hoe drie armen van het kruisje zich weer sloten. Alleen de weg naar het westen bleef open.
De rest van het gezelschap was intussen steeds bezig geweest met voorbereidingen om de vertrekkende verzetters op weg te helpen, maar nu waren ze om ons heen komen staan. Ze keken toe alsof ik een waarzegger was.
De oudste vrouw, haar handen nog wit van het kneden van brooddeeg, knielde bij ons neer. Ze deed me aan Storma denken, met haar doorleefde gezicht, haar grijze haren die in slordige pieken onder haar hoofddoek uitstaken. Hoe heette ze ook weer?
Bo zei: "Wezarma is de enige vaste bewoonster van dit kamp. Zij beheert de voorraad Graysaflu, als zij in de verte volk uit Harstamar ziet komen, en ze vertrouwt het niet, dan krijgen we allemaal een paar druppen en verschuilen ons onder de bedrollen."
"Yima, moeder van Miama en Hebotva …" begon ze.
Ik keek Bo verrast aan.
"Verzetters mogen alleen onder hun eigen, echte naam toetreden," zei hij.
