211 – de draagzak

We zeiden het tegelijk, ik pakte zijn handen en voelde een diepe dankbaarheid.
De middag vorderde, de anderen ontwaakten uit hun middagsluimer, er werd thee gemaakt. Twee mannen en twee vrouwen zouden die avond vertrekken. Met de anderen overlegden Bo en ik wat we nog zouden kunnen doen om Mia te bevrijden.
"Hoe heb je het de vorige keer geprobeerd?" vroeg ik aan Bo.
"Ik deed alsof ik een marskramer was," zei hij. "In de westelijkste kampen worden spullen uit Mingia verhandeld, daar had ik wat van meegenomen. Kleine glazen siervoorwerpjes vooral."
"En toen?"

"Ik zag haar lopen in die stoet, precies wat jij gezien hebt. Ze herkende mij, ze slaakte een kreet, ze wilde naar me toe rennen maar de stoet stopte, ze kwamen naar me toe, ze sloten zich om me heen als ijskoud water waarin je verdrinkt … Met haar ogen waarschuwde Mia me, ze zette haar voeten wijd uit elkaar, ik dook tussen haar benen door, met schild en al, ik rende naar de muur, mijn hand werkte nog, ik vluchtte en voelde me zo'n lafaard …"
Ik dacht na. Hoe lang en hoe goed zou mijn Hemrond nog werken?
"Heb jij die blauwe tuniek nog?" vroeg ik aan Bo.

Hij knikte. Hij ging naar de mannentent en kwam terug met mijn oude draagzak. Hij overhandigde mij de gekreukte tuniek maar ik wilde de draagzak, ik voelde onderin, mijn handen vonden de zeeoor, in de vakjes aan de zijkant voelde ik mijn laatste twee kettingen en wat geld. En oh wonder, alle flesjes waren er nog: Helvarderaflu, Murmerflu, Graysaflu, Bridawertflu en Wispelerflu. Ik hield ze tegen het licht.

Helvarderaflu was behoorlijk leeg geraakt op Kraeckten San, Bridawertflu was er ook nauwelijks meer, van Graysaflu had ik nog genoeg, het flesje waar Mia uit had gedronken voor haar vlucht had ik van Rietmeisje gekregen. Huiverend nam ik Murmerflu in mijn hand. Het zat nog vol. Moest ik het leeggooien? Zou ik het nog nodig hebben? Ik stopte het terug onder zijn bandje. Wispelerflu bracht me het gesprek met Letifam in gedachten. Hoe haar gezicht tegelijk blij en weemoedig werd.