206 – de Tweede Meisjes van Harstamar

De deur ging open. Sfogman stond in de deuropening en wenkte. De Blauwe moeder liep naar voren, ik volgde haar maar ze hield me tegen met een handgebaar. Ze sloten de deur achter zich. Om te beslissen over mijn lot? Voorzichtig sloeg ik mijn ogen op naar de wachters. Ze keken naar elkaar, niet meer de zaal in. Geruisloos liep ik achteruit, naar de trap die naar buiten leidde. Toen Sfogmans deur openging, zette ik het op een rennen, naar beneden, achter de marktkramen langs het plein om, door de zuidelijke onderdoorgang, naar de stadsmuur.

Hijgend en met trillende handen pakte ik de Hemrond uit en hield hem omhoog. Was hij zijn kracht aan het verliezen? Een paar stenen weken, ik kon me er net doorheen wurmen. Met een scheur in mijn tuniek en geschaafde knieën stond ik buiten.

En daar was, tot mijn verbazing, precies zo'n Tweede-Meisjeskamp als in Barraspira. Ik had verwacht dat de Blauwen Tweede Meisjes waren, maar dat lag dus anders. Ik zag wel hoe geschrokken en onderdanig ze reageerden op de plotselinge verschijning van een Blauwe in hun midden. Hoe kon ik bewijzen dat ik niet bij het redwerk hoorde?

Een paar van de in het zwart geklede vrouwen kwamen om me heen staan, wat wenste ik, wat konden ze voor me doen?
Ik zei: "Mijn naam is Yima, ik ben een vluchteling uit Registana, en ik ben op zoek naar mijn zoon, Bo. Onderweg heb ik deze kleren van een droogrek gestolen, maar ik ben geen Blauwe."
"Ruilen?" bood een van hen aan. Maar dat leek me niet verstandig. Ik wilde bij geen enkele groep horen.

Een ander zei: "Kom maar mee, ik verf wol, ik kan jouw tuniek erbij gooien, dan wordt hij paars."
Ik volgde haar naar een grote ketel die boven een vuurtje hing. Toen het water donkerrood begon te borrelen, liet ze mijn tuniek erin zakken en roerde met een tak het geheel om. Ik gooide ook mijn hoofddoek erbij. Paarsgevlekt kwamen ze uit het verfbad. Samen wrongen we de tuniek zo goed mogelijk uit en ze legde hem op een paar stenen te drogen. Gelukkig scheen de zon hier volop.