181 – het redwerk

"Eet eerst maar, jullie zijn eraan toe."
Ze legde het brood op een boomstronk die als tafel dienst deed en ging in kleermakerszit voor ons zitten. Ze brak het brood in stukken zodat we het in de soep konden dopen. Ik veegde mijn kom ermee schoon tot het laatste snippertje ui verdwenen was, het was zo ongelooflijk lekker na al die manen van alleen maar droog brood en water. Ze bracht de kommen naar binnen en kwam terug met drie bekers bosbessensap, hetzelfde verrukkelijke sap dat ik me herinnerde van de tocht naar het Dzikomeer.
"Vertel," zei ze toen.

Burman en ik keken elkaar aan: wiens verhaal is het?
Ik begon, ik vertelde waarom ik in de Visietunnel was opgesloten, en hoe ik ontsnapt was. Burman vertelde zijn deel: over de moord op zijn moeder en zus, en hoe hij door Blufam en Kuuksi was geholpen. Kuuksi was inmiddels geluidloos bij ons komen zitten op het zachte mos, ze poetste haar velletje en luisterde aandachtig.
"En nu?" vroeg de vrouw.

"Eerst moeten we mijn kinderen terugvinden," zei ik. "We hopen dat ze in Harstamar zijn."
Ze keek naar mijn armzalige kleren, naar mijn blote voeten, naar mijn rechter hand, naar mijn vuile piekhaar. "Zo breng je het niet ver," zei ze. Zelf droeg ze net zulk soort laarzen als Burman, en een broek en tuniek van grofgeweven, vaalblauw linnen.
"Ik heb geld," zei Burman. "Als u schoeisel heeft …"

"Daar gaat het niet om," zei de vrouw. "Jullie moeten het wachtwoord kennen. Maar dat moet je verdienen. We zijn een redwerk in Lopweteka, we moeten elkaar kennen, we moeten zeker van elkaar zijn. Het is niet alleen hulp krijgen, het is ook hulp verlenen aan wie dat nodig heeft. Je moet er lid van worden, anders moet ik jullie doden. Wie verraad pleegt aan het redwerk, wordt gedood. Als jouw kinderen inderdaad in Harstamar zitten, zijn ze waarschijnlijk al lid geworden."