Daar liepen we in het vroege morgenlicht. Het was een wonderlijke ervaring. Niet alleen waren er opnieuw mensen gedood om mij, ik was nu zelf een moordenaar. Mijn eigen handen hadden iemand vermoord. En tegelijk ademde ik met gretige teugen de vrije, frisse lucht in, de geuren van het bos en het mos, ik liep op blote voeten en voelde me zo vrij en licht, ik dacht helemaal niet aan mijn kinderen of aan het leed van de jongen naast mij, ik was een levend organisme, een bloem die zich naar de zon keerde, een boom die boven andere bomen uitgroeide. Het was een prachtige dag, dat weet ik nog heel goed, het bos was vol vogelzang en geruis van blaadjes en water. Voor ons uit huppelde Kuuksi, zij leek wel net zo opgetogen als ik.
Toen vroeg Burman: "Weet jij de weg?"
Mijn zwevend-vrolijke geest daalde terug in mijn lichaam.
De weg. Waarheen?
"Wacht op mij in Harstamar."
Ik wist helemaal niet of Mia daar was, of Bo met haar mee gegaan was. Of ze het gered hadden. En in elk geval moesten we niet dezelfde weg nemen als die naar het Dzikomeer. Die was veel te open en te rechtstreeks, er waren vast boodschappers gezonden naar de hoofdstad. Ik probeerde me weer de kaart van Inhemren voor de geest te halen. Waarschijnlijk hadden we tot nu toe in noordelijke richting gelopen, maar dat was geen goed idee. Dan zouden we op een gegeven moment bij de grens komen, de streng bewaakte grens met Madzi Osangalala, het land van de Wispelerflu.
"Nee," zei ik tegen Burman. En zonder te weten hoe of waarom vervolgde ik: "Zullen we de Rondweg opzoeken?" Ik herinnerde me opeens wat Bo gezegd had: "Voor vrouwen is de Rondweg beter dan de Heerweg." Zou Burman dat ook weten?
Burman knikte. "Wacht," zei hij. Hij keek omhoog, liep een stukje verder, en klom toen in een hoge boom. Ik had niet verwacht dat hij zo lenig was, in een mum van tijd zat hij bovenin en keek om zich heen. En wees: "Daar!"
