177 – ontsnapt

"Ontsnapt," zei Storeman. "We hebben de omgeving uitgekamd, de Tweede Meisjes ondervraagd. Dat zullen ze niet gauw vergeten."
Ik dacht aan de woorden van Rietmeisje. Tweede Meisjesverkrachter. Wat gaf die mannen toch het recht om zo met ons om te gaan? Met ons, ja. Want gevangenen zoals wij waren immers net zo rechteloos.

Mummelend vervolgde het gezelschap de weg langs de muur – "Grote Hemren, sluit onze ogen voor het Ronde Pad, Grote Hemren, sluit ons de ogen voor het Ronde Pad …" - langs de warenmarkt, terug naar de stadspoort, terug naar die mooie witte vrome stad die me zo lang in haar luxe, veilige greep had gehouden. Er was een opstand onderdrukt, de schuldigen waren uitgemoord en meteen vergeten, en het leven zou er blijven zoals het was. Hebotva zou terugkeren naar Dunkitaba en vast verkondigen dat ik om het leven was gekomen bij een gevangenisuitbraak. Wat hij over Bo verzinnen zou? Dat hing ervan af of hij nog een zoon had gekregen, dacht ik.

Ik weet niet hoe lang ik daar lag. Na verloop van tijd kwam Burman opnieuw. Hij had een emmer water bij zich. Hij hielp me de vieze tuniek uitdoen, zodat ik mijn hoofd en haar kon wassen. Hij had een mes bij zich, ik schrok ervan, Burman, die bescheiden jongen, het rekenwonder dat vast een goede baan in het Palast had kunnen krijgen …

Maar nu een wees in gevaar, tegen wil en dank opeens volwassen. Hij zei: "Ik ga je haar eraf snijden. Ik heb een rode tuniek bij me."
Ik begreep wat hij bedoelde. Ik liet hem zijn gang gaan. Natte lange lokken op het mos, met zijn voet schoof hij ze zo dicht mogelijk tegen de muur aan. Toen bond ik de muntjesdoek om mijn borsten en trok de rode tuniek aan. Geen goede schutkleur in het bos, maar in Inhemren was het altijd beter om een man te zijn dan een vrouw.