172 – een rustdag

Blufam verzwakte met de dag. Ze lag op de vuile stenen vloer, half tegen haar bedrol aan, brood ongegeten in haar hand. Toen de deur weer openging en Morfamzus binnenkwam met de vlasstokken, kwam ze met moeite overeind.
Sisifam voegde zich bij de bewaakster en wees sommige vrouwen aan, die daarop geen vlasstok kregen. Blufam was een van hen. Toen alle stokken waren uitgedeeld en het spinnen was begonnen, verhief Morfamzus haar stem.
"Vrouwen die ziek zijn, krijgen dispensatie vandaag. Een rustdag." Ze sprak het uit alsof ze het stadsfeest aankondigde. "Storeman heeft ter ere van de vergadering van Opperva's bevolen dat jullie een speciale versterkende drank krijgen, helemaal uit Blyntera, door Opperva Hemren zelf meegenomen."

Mijn buik krampte van een onberedeneerbare angst. Ik smeet mijn spinnerij op de grond en rende naar de emmer. Er kwam niets, er kwam immers haast nooit iets. Ik keek schuin achterom naar Gladefam, die grimmig terugkeek. Toen ik opstond – Morfamzus oreerde nog steeds – kwam ze naar me toe en fluisterde: "Ze vermoorden de zieken."
Een beetje kromgebogen liep ik terug naar mijn plek en pakte gauw mijn werk weer op.
Morfamzus beëindigde haar toespraak: "Laten we dus zorgen dat onze tunnel de netste gevangenis van Inhemren is."

"Wat heb ik gemist?" fluisterde ik tegen Sisifam.
"Er komt inspectie. Morgen moeten we de tunnel schoonmaken, en 's avonds mogen we ons wassen. Als het meezit krijgen we zelfs schone kleren," zei Sisifam, nu weer helemaal in haar rol van onverschillige gevangene.

Even later kwam Morfamzus weer binnen, een grote kan in haar hand. Ik rook van veraf de zoete geur van honing, het water liep me in de mond. Alle vrouwen die geen vlasstok hadden gekregen, kregen een mooi porseleinen kopje – ik had ze op de markt weleens gezien bij een theeverkoper – dat ze meteen moesten leegdrinken. Ik wilde het Blufam wel uit de handen slaan! Maar ik zag ook hoe ze elke dag leed, hoe haar voet rauw en rood was, misschien was het een verlossing? Of praatte ik hier goed wat niet goed te praten viel?
Ik zei het al eerder: overleven is een wrede zaak.

Dit bericht is geplaatst in feuilleton met de tags . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *