162 – Murmerflu

De hele dag dacht ik tijdens het spinnen aan mijn droom. Aan Storma, aan het touw. Aan het eind van de dag haalde ik twee el van mijn gesponnen draad af en knoopte het om mijn hals. Onder de muntjesdoek, bij de ketting die ik nog altijd droeg.

Ik had aanvankelijk niet echt begrepen wat Sisifam bedoelde, toen ze zei dat het zalfje haar via het dak bereikt had. Op een nacht viel er iets op mijn hoofd, het deed gemeen zeer! Het was een flesje met een stop erop. Pas toen het licht werd, zag ik dat er een M op stond. In gedachten ging ik de flesjes van Storma na … het moest Murmerflu zijn. Ik wist nog steeds niet waar dat voor diende. Gauw stopte ik het in de zak van mijn broek.

Toen het ontbijtritueel achter de rug was en de tunnel gevuld was met het gebonk van vlasbraken, vroeg ik zacht aan Sisifam: "Wat is Murmerflu? Weet jij dat?"
"Moordwater," zei ze. "Hoe kom je daar zo opeens bij?"
Ik trok mijn gewaad omhoog en liet de dop van het flesje uit mijn broekzak piepen. "Kwam vannacht."
"Heb jij hulp?"
"Niet dat ik weet," zei ik. Hemren mocht weten wat er met Mia en Bo gebeurd was, en in elk geval waren ze nu ver van hier. Verder had ik niemand.
"Het maakt hard en gewetenloos," zei Sisifam. "Misschien moet je het aan Zaloman vertellen, vanavond."

Onze handen werkten door, de spintollen draaiden en zoefden, gebonk klonk van de andere kant, er werd gehoest, een heel enkele keer hoorde je geroep van een vogel op het dak. Nog zeldzamer was het geluid van een grootuil. Juist nu landde er eentje met een oorverdovend oehoe op de tunnel. Ogenblikkelijk ging de deur aan het begin van de tunnel open. Bewakers liepen dan bij ons langs om te kijken of we iets gevangen hadden. Ik duwde het flesje achter mijn bedrol. Morfamzus had deze keer dienst. Tergend langzaam liep ze bij alle vrouwen langs. Bij mij stopte ze. Ze keek me sluw aan.
"Wat is het je waard?"