Ik weet niet hoeveel dagen er zo verstreken. Ze waren allemaal gelijk. Alles went, zelfs gevangen zitten in een schemerige, stinkende tunnel, jezelf zo vies voelen, en hongerig, zwak, suf, wanhopig op een doffe, berustende manier, geen uitweg zien en daar ook steeds minder aan denken, een monotone brij van schemerige dagen en pikdonkere nachten.
Alleen in mijn dromen dacht ik aan Mia en Bo, aan het mottige lijfje van mijn dode Kuuksi. Van mijn broer droomde ik, van Vulema, en op een nacht van Storma. Ik zat weer naast haar, ze keek me vanaf haar bed vermanend aan. Ze wees naar de kist waar haar toverspullen in zaten. Deze keer was hij niet gevuld met potjes en flesjes, maar met een grote kluwen touw. Ik trok eraan, probeerde het begin te vinden, en opeens kronkelde het zich, als een bezworen slang, naar het dak, naar de punt in de hoge koepel, waar het zich doorheen slingerde alsof het werd opgeslurpt.
Ik werd wakker doordat Sisifam me heen en weer schudde. Snel rolde ik mijn bed op en ging in de houding staan met mijn mok. "Grote Hemren, dank voor onze rijkdom. Grote Hemren, sluit ons de ogen voor het Ronde Pad." Zodra ik water en brood had gekregen, snelde ik naar de emmer, de grote, onzegbaar gore emmer aan het eind van de tunnel. Het eind waar aan de andere kant van de muur de begraafplaats lag. De tussenmuur eindigde daar, er was een deur, waarschijnlijk stond de emmer voor de mannen daar achter.
De emmer werd iedere nacht geleegd – hij was nu nog bijna leeg – en terwijl ik erop plaatsnam bedacht ik dat ik nog nooit iemand langs had zien of horen komen in de nacht. Dat moest ook haast niet te doen zijn als hij vol was. Zou hij aan deze kant geleegd worden? Ik keek naar de muur maar zag er niets bijzonders aan. En toch … ik stond op, veegde mezelf af met wat bladeren, en keek nogmaals. Ik hief mijn rechterhand en keek door het gat. Verbeeldde ik het me? Zag ik heel even bomen en grafstenen?
Ik hoorde dat de vlasstokken werden uitgedeeld. Vlug liep ik terug naar mijn plek.
