147 – na Fegmans dood

Ik stond op van mijn bed, liep op stijve benen naar de waskast, het geritsel werd luider, en toen ik met het schild op het bed ging zitten, voelde ik Kuuksi in mijn rug. Ik knoopte de paneeltjes los. Weer keek ik met verbazing naar dat van Lopweteka, hoe ik het schip had voorzien, en ook de Weefheer in zijn rode mantel.

Maar het paneeltje dat ritselde, dat zich leek te willen loswrikken, was dat van Izwi Lamanzi, het land ten noorden van Lopweteka. Ik zag een meisje dat wegdook, een meisje dat eerst op mij leek en toen in Mia leek te veranderen, wegduikend voor giftige zaden uit een vreemde bloem. Ik legde er mijn hand op en de siddering liep door mijn hele lichaam.
Laat in de middag werd ik wakker, het schild als een deken over me heen, Kuuksi met haar kopje naast me op het kussen.

De sfeer in de weef veranderde daarna. De gemoedelijkheid was weg, we moesten veel harder werken, en nu Tikman de zoon van Fegman was opgevolgd als torenwachter werd er nog meer op ons gelet. Morfam werd baziger, ze kon soms zomaar je borg binnenvallen om te kijken of je wel ijverig met iets bezig was. Ik liet de voorhang altijd open, zodat ik tenminste kon zien dat ze eraan kwam. De enige plek waar je nog een beetje ongestoord kon praten, was op het dak. Al kon Tikman je wel zien. Waarschijnlijk gaf hij zijn moeder een teken als iemand al te lang op het dak zat te praten. Voordien streken de grootuilen alleen neer op de torens van het Palast, maar nu landden ze veel vaker op 'onze' toren, met wie weet wat voor boodschap.

Bo kwam niet vaak meer thuis, hij woonde nu in de wachtersborg bij het Palast. Wij konden hem daar ook niet opzoeken. Mia miste hem ook zo, het leek wel of ze hem sinds ze de waarheid wist niet meer puur als een broer zag. Ik wilde dat niet aanmoedigen, het was immers iets wat niemand weten mocht. Sinds Bo dat gezegd had, dat alle machthebbers van heel Imhenren alles wisten, maakte ik me vaker zorgen. Een man als Hebotva zou toch uiteindelijk zijn wraak willen.