146 – de begrafenis van Fegman

De begraafplaats van Barraspira ligt buiten de muren aan de noordkant, in die kleine strook land voor de grens met Madzi Osangalala. Ik was er in al die tijd nog nooit geweest, al had ik soms wel een begrafenisstoet gezien, de dode in zijn mat gerold bovenop een zee van mannen, met een zee van weeklagende vrouwen er achteraan. Nu maakten wij weefvrouwen deel uit van die klaagzee, Fegman in zijn mat door vele armen opgetild voor ons uit. Door de poort gingen we, waar Bo stond opgesteld in een rij Palastwachters. We knikten elkaar even toe, verder bleef hij natuurlijk strak in de plooi.

Langs de haven ging de stoet, langs die mooie schepen, ik was zo moe na de doorwaakte nacht dat de schittering van het water me even deed wankelen. Mia en Otta grepen me elk bij een arm, en we liepen door. Langs de koude noordmuur liep een pad dat geleidelijk iets naar het noorden afboog. In een wijde kring van bomen lag de begraafplaats. De stenen waren net zoals in DunKitaba van die speerpunten en van die ogen (al kende men in Barraspira het gebruik van schilden niet), maar hier bleven de vrouwenstenen beter staan in de bemoste grond. Hier ook geen schurende woestijnwind, maar ritselende blaadjes en grootuilen die somber oehoe-den in de bomen.

Fegman junior hield een toespraak en ook Storeman zelf sprak verheerlijkende woorden. Er was weer een man dood die nu zeker mocht verblijven op de Rots bij de Grote Hemren. Daarna dreunden we de geboden op, hier aangevuld met "sluit onze ogen voor het Ronde Pad" wat ook wel nodig was want vanaf de begraafplaats kon je de schaduw duidelijk zien. Het leek zelfs of een deel van de graven er onder lag. Allemaal vrouwenstenen, zag ik. Zouden ze daar Tweede Meisjes begraven?

Thuis wilde ik heel even gaan liggen, maar slapen kon ik niet, de begrafenis had te veel omgewoeld in mij. Ik lag daar, heel stil, en hoorde geritsel. Mijn schild. Het ritselde, of droomde ik dat?