145 – een angstig voorgevoel

Ik kon niet slapen, die nacht. Had Bo maar niets verteld! Wat had Morfam gehoord? Ik droomde van Nuzafam in de Visietunnel, een vrouw vol gaten met in ieder gat een baby van amethist. Ook Mia lag te woelen en te draaien.

Met een angstig voorgevoel zaten we aan het ontbijt, de volgende morgen. Ik wist dat we er allebei over wilden praten, zij met Blufam, ik met Letifam. Maar het zou de andere vrouwen in gevaar brengen, we zouden onszelf al in gevaar brengen als we er nu iets over zouden zeggen. Zwijgend kauwden we op onze broodjes, zwijgend dronken we onze thee. Ik deed er bij ons allebei een drup Helvarderaflu in. Voor het eerst in Barraspira was ik bang.

Toch gebeurde er aanvankelijk nog niets.

De eerste grote verandering – want achteraf was het net zo als in DunKitaba, zo'n aanloopperiode, waar je als je erin zit nauwelijks op bedacht bent, al had ik nu wel meer kennis en levenservaring – was dat onze Weefheer overleed. Fegman junior kwam het met tranen in zijn ogen vertellen. Ogen die intussen wel afdwaalden naar de huwbare dochters in onze weef. Terwijl hij zelf, voor zover ik wist, al lang getrouwd was. Wij murmelden de vereiste woorden. Hemren zij met hem.

"Het betekent," zei hij, met droge ogen, "dat ik jullie nieuwe Weefheer ben. Ik heb jullie lang genoeg van bovenaf kunnen waarnemen om te weten dat er harder gewerkt kan worden. Het moet afgelopen zijn met de buurpraatjes bij de oven of de waterput. Ik zal straks met ieder van jullie de productie doornemen. De nieuwe torenwachter zal nauwgezet verslag doen van jullie activiteiten."

Hij kwam als eerste bij mij, want de overleden Weefheer moest natuurlijk een prachtige dodenmat krijgen, die de volgende dag al af moest zijn.
Gelukkig had ik genoeg van het speciale brede riet in voorraad. Otta en ik werkten er de hele dag en de hele nacht aan. Een grote ronde mat met de letters F en H in het vlechtwerk verwerkt.

Dit bericht is geplaatst in feuilleton met de tags . Bookmark de permalink.

4 Reacties op 145 – een angstig voorgevoel

  1. Elly van Doorn schreef:

    Wat weet je mooi een gespannen sfeer op te roepen zonder dat er al te veel tot nog toe echt aan de hand is.

  2. Ai! volgens mij wordt het zo heel langzamerhand tijd om er weer vandoor te gaan.

Laat een antwoord achter aan Hella Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *