142 – Bo’s geheim

Een paar manen later - we zaten weer aan tafel - vertelde Bo ons een geheim.
"Doe maar niet," zei ik aanvankelijk. Het liefst wilde ik niets weten wat me in gevaar kon brengen, wat aan mijn mond kon ontsnappen als ik niet oplette.
Maar Bo keek me streng aan en ik zag dat hij op een bepaalde manier ook iets van mijn vader had, en dat hij nu ook echt de man des huizes was.

"We krijgen onderricht in de verdediging van de stad," begon hij.
"Tegen wie?" vroeg Mia.
"Tegen de verzoekingen van het Ronde Pad?" zei Bo cynisch. Zo leerden ze het blijkbaar.
"De Rondweg," zei ik.
Hij keek me verbaasd aan. "Wat weet jij daarvan, Yimama?"
Ik dacht na. Wat wist ik er eigenlijk van? Behalve dat ik een paar keer in mijn leven de schaduw ervan had gezien? "Niets, eigenlijk," zei ik tegen Bo.
"Wij van de … ik heb gehoord dat het … voor vrouwen is de Rondweg beter dan de Heerweg," zei Bo. "Maar ik wil iets anders vertellen, en zweer dat je er nooit met iemand over praat. Jij ook niet Mia!"
"Natuurlijk niet," zei Mia.

"Als het stadsfeest is, en de Tweede Meisjes uitgezet worden, dan verdwijnen ze opeens, toch? Alsof ze worden opgeslokt door de muur?"
We knikten allebei. Ik dacht aan het potje met het kruisje, aan de beide uitgangen die het me gewezen had.

"Een uitgang kan ook altijd een ingang zijn," zei Bo op een toon die duidelijk een geleerd lesje verried. "Daarom leren wij erover op school. Eén voor een mogen we proberen om die uitgang te vinden. Het lukt lang niet iedereen, en we mogen ook maar één poging wagen. Wie het lukt, mag Palastwachter worden. Het is mij dus gelukt. Niet dat ik per se Palastwachter wil worden."
"Wat wil je dan worden?" vroeg Mia.
"Ik wil alleen maar heel veel weten," zei Bo. "En paardrijden. Maar stil nou."