Ik glimlachte nog even naar Blufam en ging met het kind naar beneden. Burman en Bo speelden met de blokken die Letifam voor ze had gemaakt. Het moederschap spoelde weer over de vreemde nieuwe gedachten heen, het brein hoefde geen kunstjes meer te doen. Maar toen ik die avond mijn munt afdeed – ik droeg hem nog altijd, aan een wit gevlochten koordje onder mijn kleren – zag ik weer een klein bloedspoor, op het ronde tekentje. Ik weet nog dat ik overwoog om naar beneden te gaan, om het potje met datzelfde teken uit mijn kluis te halen. En dat ik ook al meteen met zekerheid wist wat het me tonen zou.
Zo verstreken die eerste jaren. Mijn opdrachten kwamen van Fegman, ik verkocht mijn werk aan hem, hij betaalde me genoeg om van te leven, om tevreden te zijn. De kinderen groeiden blij op, met meer vrijheid en meer speelkameraadjes dan ze in Dunkitaba gehad zouden hebben. Ik dacht steeds minder aan Dunkitaba, daarvoor waren mijn dagen te druk. Wel had ook ik soms nachtmerries, dan schudde Mia me wakker. "Yimama, Yimama …" Ik vond haar zo lief als ze dat zei.
Bo bleef mijn prinsje. Hij leerde lopen, hij leerde praten, hij werd een ondeugend, ondernemend kind dat graag naar wat oudere jongens trok. Dit tot verdriet van Burman, die veel verlegener was en nog altijd graag aan onze voeten speelde. Wie weet wat hij ook had meegemaakt. Letifam had me niet verteld waaróm haar man dood was. Om de een of andere reden koesterde Bo vooral bewondering voor Tikman, de zoon van Morfam. Overdag wilde hij soms nog wel eens met Burman spelen, maar aan het eind van de middag stond hij steevast bij de poort te wachten tot Tikman thuiskwam uit school.
Tikman liet het zich aanleunen. Kennelijk voelde hij zich door de positie van Morfam ook een beetje de leider van de jongens in de weef. Hij verzon vaak spelletjes met een wedstrijdelement, waar ze allemaal gehoorzaam aan meededen. Soms kwam hij apart naar ons toe om Burman aan te sporen mee te doen. Maar Burman schudde zijn hoofd en zweeg.
