Ik schrok op van een groot kabaal bij de ingang van onze vrouwenkloof. Voorzichtig gluurde ik om een hoekje van de voorhang. Een compleet leger van kleurig uitgedoste wachters – die konden nooit allemaal van Hebotva zijn – had zich opgesteld. "Alle vrouwen naar buiten! Gezichtsbedekking af!"
Ik begreep niet wat er gebeurde. Lieten de Hemrenvas dit toe? Horva wist dat het om mij ging, zou hij me niet komen redden?
Waar was Kuuksi?
Ik hoorde haar mauwen en zag de achterhang van de cel bewegen. Ik deed het kleed opzij. Er was een smalle goot achter de cellen, waarschijnlijk om eventueel regenwater af te voeren dat langs de rotswand liep.
Ik pakte Bo van de vloer. Er was geen tijd meer om een drupje Graysaflu te nemen. We verborgen ons achter de cel en hielden onze adem in.
Het leger stampte vol machtsvertoon door de kloof. Voorhangen werden afgescheurd, vrouwen gilden. Waar bleven de Hemrenva's? Waren zij te heilig om aan vechtpartijen deel te nemen? Ik zag nog voor me hoe die ene wachter werd neergestoken, achtelozer dan het slachten van een beest.
"Yima van Hebotva! Geef je over!"
Grijze rots, grijze rots … iets anders kon ik niet bedenken. Verstenen en een worden met de rots, verstenen als de vissen en de baby's op het strand. Alle leven in me laten terugtrekken tot die ene vonk, die enige zekerheid: dat ik niet dood wilde en dat ik Bo moest redden. "Yima van Hebotva! Yima van Hebotva!"
En opeens, daar tussendoor: "Yima van Rodva!"
Nee!
Ik duwde de achterhang een heel klein beetje opzij. Ik zag het stampende, kleurrijke leger, een verzameling hooghartige kerels die dit klusje wel even zouden klaren. En daartussen liep mijn held, mijn broer. In zijn grauwe, versleten werkpak. Hij had het dus niet gered, ze hadden hem betrapt, ik zag hem in een flits maar ik kon zien dat hij mager was. Alles in mij wilde naar hem toe, mijn leven was het zijne niet waard! Maar Kuuksi sprong tegen mijn benen op met al haar nagels in mijn vel, ik liet de achterhang vallen en schreeuwde geluidloos.
O wat erg.
het hoort eigenlijk niet zo, maar hier kreeg ik het zelf ook te kwaad
O jakkes wat een cliffhanger. Wow, echt goed hoor Hella.
dankjewel
Ik krijg het koud en wil met haar mee gillen, geluidloos.
Wat ik me afvraag, Hella, is het schrijven van de hoofdstukken anders geworden, sinds je dit als feuilleton schrijft? Zijn de cliffhangers belangrijk geworden, of was dat al zo vanaf het begin?
Dat weet ik eigenlijk niet. Het begin was natuurlijk minder cliffhangerig, dat is pas begonnen toen ze gevlucht is. Ik schrijf het verhaal achter elkaar door, en verdeel het pas later in feuilletonstukjes, en dan kies ik wel meestal zo'n moment als scheiding. Maar het is niet zo dat ik er elke keer naartoe schrijf.
Goed om te weten hoe het voor jou werkt.
Ik heb een poosje geprobeerd een soap te schrijven, maar liep er in vast, misschien wel omdat ik te hard naar die cliffhangers zocht. Misschien ook eens op jouw manier proberen.
Mijn feuilleton zit er bijna op. Ik weet sinds kort dat je door je eigen verhaal 'meegesleurd' kunt worden, zoals jou dat ook is overkomen.
Je weet donders goed dat het fictie is en toch leven de personages voor je. Ik vraag me af hoe dat werkt bij schrijvers die er de kost mee verdienen. Je boek is af, maar hoe lang duurt het voor het uit je systeem is?
Ik was er al bang voor dat Yima's broer het niet zou redden, maar dit is vreselijk. En natuurlijk komt Horva haar niet te hulp, die kijkt wel uit. Het is niet spannend meer, het wordt eng en toch wil ik doorlezen.
Bij Brandsporen heeft het wel een paar jaar geduurd voor ze uit mijn systeem waren. en eigenlijk zijn ze dat nog niet helemaal, want dat andere onaffe boek van mij speelt in hetzelfde dorp.