82 – naar de markt

Op een dag – Bo was bij Horva - was er schapenvlees op de markt. Ik besefte dat dat van Taka Haringes moest komen. Dat al die grijze wol op Kraeckten San ook daarvandaan kwam.
Ik wees een lap vlees aan, en zei tegen de koopman: "Heeft u ook wol te koop?"
Het was me opgevallen dat er niets gedecoreerd was op dit eiland. Zelfs de borduursels op onze cellen, de namen van de Hemrenvas, waren met grove, onhandige steken aangebracht. Niets was mooi hier, het leek of schoonheid een zonde was. De koopman keek me dan ook verbaasd aan.
"Nee … ja … wel geweven stof, als u dat bedoelt. Het ligt in de boot, het gaat naar Langen San."
"Mag ik het zien?"

Hij deed een graai achter zich. Even dacht ik dat hij daar een lap wol had liggen, maar het bleek een jongen van een jaar of tien, die achter vaders rug lag te slapen.
"Jadva, loop even met mevrouw naar de boot. Neem maar mee terug wat ze kopen wil."
Nieuwsgierig keek de jongen naar me, naar die mevrouw zonder gezicht. Toen wenkte hij me, en ging me voor in de richting van de uitgang van de markt. Ik hoorde een vrouwenstem roepen achter me: "Waar ga je heen?"
Ik liep stug door. Niemand had me gezegd dat het verboden was. Er was een pad naar beneden, naar het strand waar verschillende bootjes lagen. Zo werd het eiland dus van voedsel en andere benodigdheden voorzien.

Jadva knoopt het touw los dat om een grote baal stof gewikkeld zat. Lappen in allerlei kleuren, van dunne, fijne weefsels tot grove stof en vilt. Ook de jute lappen die onze gezichten bedekten zaten ertussen, kennelijk werden die ook op Taka Haringes geweven. "Ik wil wel graag een extra lap," zei ik. En misschien mooie zachte stof om een jasje voor Bo van te maken, ik liet verlangend een rode door mijn vingers glijden. Maar nee, ook de paar kinderen – jongens – die ik hier zag droegen grijs.
"Heb je ook naaigaren?'
Hij toonde me een kistje vol klosjes, ik pakte er twee uit.
"Wanneer varen jullie weer terug?" vroeg ik.

"We moeten eerst door naar Langen San," zei hij, terwijl hij de baal stof weer dichtknoopte. "En dan vanavond terug naar huis. Als het getij tegenzit slapen we soms hier. Maar dat doen we niet graag."
"Hoezo?"
Hij gebaarde vaag naar waar de top van de rots zichtbaar was. "Daar ligt van alles op het strand."
"Wat dan?"
"Versteende baby's. Versteende vissen. Kijk." Hij pakte iets van de bodem van de boot. Een versteende vis die net echt leek, glanzend en nat. "Vreemdelingen betalen er goed voor."
"Maar baby's?"
"Meisjesbaby's."
Het was of het zand onder mijn voeten wegspoelde. Bijna stikkend volgde ik hem terug naar de markt.