Met Bo op mijn heup en de vuile schaal in mijn andere hand liep ik het lange eind terug naar mijn cel. Rondom mij stonden de mannenhutjes als puisten op de rotsige grond. De aanwezigheid van vrouwen werd door niets verraden. Behalve dan een enkeling die ik ook met zo'n schotel terug zag lopen. Naamloos, zonder gezicht. In de verte de Rots in het laatste zonlicht.
Ik bracht de schotel terug en waste hem af. Ik haalde water en vulde er een grote kom mee. Toen kleedde ik Bo uit. Hij was helemaal nat en vies. En hij was zo stil, hij hulde niet, hij trappelde niet, hij gaf geen kik toen ik hem liet zakken in het koude water, lieve lieve Bo, wat heeft hij met je gedaan?
We moesten hier weg, al had ik geen idee hoe. Maar eerst moesten we slapen. Ik waste mijn handen en plensde wat water tegen mijn gezicht. Met Bo in een schone doek gewikkeld liep ik terug naar mijn cel. Meteen deed ik mijn lap af, en eindelijk kwam er een lachje bij Bo. Ik deed mijn zwarte mantel uit en nam hem op schoot. Hij greep naar mijn muntje en ik slaakte een kreet van pijn. Het voelde alsof het metaal op mijn huid gebrand zat, au! Ik keek en zag een klein brandmerk in de vorm van een vreemd scheef kruisje.
Ik rolde de bedrol uit. Bo viel bijna meteen in slaap. Ik lag wakker. Hoe kwam ik hier ooit vandaan? Steeds zag ik het beeld voor me van de wachter die neergestoken werd als een beest, ontdaan van zijn mooie kledij, zonder iets van eerbied voor een leven, een dood. Gevoelloos, koud. Werden vrouwen hier zo? Of moest je zo zijn om het vol te houden?
In de ochtend werd ik wakker van een bel en een schelle stem die riep: "Opstaan! Ontbijt!"
We moesten brood en thee naar onze Hemrenva brengen.
Ik las in een reactie van jou dat jij je iedere ochtend onderdompelt. Wat ik mijn afvraag of dan pas het vervolg op gang komt of dat je daar in je hoofd al mee bezig bent. Ik vraag dat omdat ik zelf wel eens moe word van het verhaal dat zich in mijn bovenkamer afspeelt. Soms hoor ik iemand anders iets zeggen of lees iets waarvan ik me dan weer afvraag of ik het kan gebruiken. Ik werk nu naar een afronding toe, aan de ene kant is dat een opluchting, maar ook een gemis, want het is toch telkens weer een uitdaging en een fantastisch leerproces. Zin in de nieuwe cursus, fijn om weer bij elkaar komen. Via zoom wilde bij mij niet werken.
Diep respect voor jouw fantasie dat brandmerk, maakt het weer extra spannend.
Dankjewel! En jij alvast veel plezier en leerzaamheid met je cursus!
Ja, het verhaal leeft wel in mij. Niet de plot, van hoe het verhaal zich ontwikkelt, dat gebeurt echt per dag, maar wel alles eromheen. Heel vaak hoor of zie ik iets wat inspireert en dat noteer ik dan ook gelijk. Zo zag ik gisteravond bij dat reisprogramma over de Middellandse Zee iets over spelonken op Kreta en dan denk ik meteen YES, grotten ... in welk land kan dat zijn?