102 – naar de kliffen

Mia kreeg het meteen omgeknoopt. Het zat niet prettig, dat zag ik wel, maar toen we bij de kust kwamen was ik er maar al te blij mee. Overal steile kliffen die loodrecht oprezen uit de zee. Overal stonden dikke palen in de grond, met een of meerdere touwen erom die verdwenen over de rand van het klif. Pauma ging op haar buik liggen vlakbij zo'n paal, we volgden haar voorbeeld, Mia en ik. Ik sloeg de leren riem nog een keer extra om mijn hand.

Daar heel in de diepte dobberde een boot op de golven. Twee jonge vrouwen probeerden hem met roeispanen op zijn plek te houden. Aan de touwen hingen meisjes van ongeveer mijn leeftijd of iets jonger. Met lasso's probeerden ze vogels te vangen, of ze raapten eieren, die ze dan vervolgens, zonder ze te breken, naar de boot brachten. Omlaag en omhoog klommen ze, ik moest denken aan de salamanders die thuis over de omwal kropen. Ik had zoveel vragen! Waarom doen zij dat? Waarom dragen ze geen harnas zoals Mia? Maar het vogelgekrijs overstemde alles.

Het leek allemaal goed te gaan, al was een van de meisjes langzamer en onhandiger dan de anderen. Gefascineerd bleef ik toekijken hoe ze de gevangen vogels meteen de nek omdraaiden, hoe ze met één hand naar beneden klommen als ze in de andere een of twee eieren hadden. Waarom hadden ze geen zak mee daarvoor?

Een hoge golf spoelde de boot verder weg van het klif, net op het moment dat het onhandige meisje met haar ei beneden was. Mia slaakte een kreet die boven de vogels uit klonk – het meisje werd door dezelfde golf tegen het klif gebeukt, en viel in zee. Tegen de tijd dat de boot weer op zijn plek lag, was ze onder water verdwenen.

We schoven alle drie achteruit en gingen rechtop zitten. Ik nam de trillende Mia op schoot.
Pauma riep in mijn oor: "Het zijn Tweede Meisjes. Wie het 12 manen volhoudt, mag een vogel worden. Wie het niet volhoudt … dat heb je gezien."
Een vogel worden?
Had ik het dan toch goed gezien, die ochtend?
"Mijn zusje is een vogel!" riep Pauma in mijn oor.

Dit bericht is geplaatst in feuilleton met de tags . Bookmark de permalink.

2 Reacties op 102 – naar de kliffen

  1. Ferrara schreef:

    Oh wat gruwelijk, begrijp ik het goed? Wie het twaalf manen volhoudt mag een vogel worden en is daarna opnieuw prooi of is het omdraaien van de nek een verlossing? Jij doet wat betreft fantasie niet onder voor Tolkien.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *