77 – ontploffingsgevaar

"Ik kom je zo halen om inkopen te doen," zei de vrouw. Ik was alleen in het schemerige kamertje. Ik rukte de lap van mijn hoofd en haalde diep adem. Ik voelde me alsof ik zou ontploffen zo opstandig – maar dat kon niet, dat mocht niet. Om te beginnen schoof ik mijn schild onder het vloerkleed. Het zou ongemakkelijk liggen, maar dat moest dan maar. Ik liet de draagzak van mijn schouders glijden. Geld, sieraden, flesjes … Die waren het belangrijkst. De sieraden kon ik omdoen, niemand zou ze ooit te zien krijgen. Over de rest moest ik nadenken.

Ik haalde de paar kledingstukken die ik bij me had eruit en hing ze aan de haken. Ik voelde een tinteling in mijn vingers toen ik de flesjes aanraakte. Ik volgde die tinteling. Op gevoel pakte ik een flesje. Helvarderaflu stond erop. Ik deed een drupje op mijn tong en stopte het flesje zorgvuldig terug.

"Ga je mee?" klonk het buiten. Ik knoopte mijn lap weer voor mijn gezicht. Met een soort gedweeheid die niet de mijne leek stapte ik naar buiten. Een vrouw zonder naam, zonder gezicht, zonder ontploffingsgevaar. In dienst van de Hemrenvas, de hoeders van de geboden, van de verering van de Grote Hemren. Het was mijn bestemming en ik vocht er niet meer tegen.

Samen liepen we de kloof door, die zich naar het einde toe verwijdde. Daar was een waterput. Onder een groot afdak waren stenen wasplaatsen. Een paar grijze pijen hingen er te drogen, gedrapeerd over een houten wasrek. Aan de andere kant waren vuurplaatsen waar eten klaargemaakt kon worden. "Hier vandaan breng je je Hemrenva zijn maaltijden," wees mijn begeleidster. "Heeft hij je gezegd wat je moet kopen?"

Voorbij de put ging het pad weer iets omhoog, en daar was de markt, ommuurd met twee ingangen: die waardoor wij nu binnenkwamen, en een aan de kant van de Naamloze Zee. Achter de verste muur rees de Rots van Kraeckten San op. De meeste koopwaar kwam via Langen San, al werden er ook producten uit Mingia aangeboden. De alomtegenwoordige grijze stof kwam van Taka Haringes.

Dit bericht is geplaatst in feuilleton met de tags . Bookmark de permalink.

8 Reacties op 77 – ontploffingsgevaar

  1. Elly van doorn schreef:

    Ze moet daar weg he. Het is een ware odysee. Maar ja waar vind je in zo'n n wereld de juiste plek.
    Ik volg je op de voet 👍

    • Hella schreef:

      ja, ik heb zelf nog geen idee ...

      • Elly van Doorn schreef:

        Ik vind dat zo bijzonder dat je het gaande de weg bedenkt. Ik dacht dat het meeste bij schrijvers al in hun hoofd aanwezig was. Maar het spreekt me zo aan zoals jij dat doet. Ik neem wel aan dat je een soort grond patroon hebt want je zet er toch ook steeds plaatjes bij. Voorral in het begin lijkt het me belangrijk een basis te hebben.

        • Hella schreef:

          Ik heb vooral de kaart als basis, en het schema van Heldinne's Reis, maar er gebeuren steeds dingen die me toch verrassen.

          • Ik vroeg me ook af hoe je dat doet, maar je hebt dus in ieder het schema van Heldinne's Reis en de kaart als houvast. Ik dacht vroeger dat je als schrijver de grote lijn van een verhaal al precies uitgedacht moet hebben voordat je begon met schrijven en ik heb ook begrepen dat veel schrijvers zo werken, maar ik heb zelf ontdekt dat dat bij mij niet werkt. Ik heb wel atlijd een duidelijk beginpunt en een vaag idee van waar ik heen wil, maar het lukt me meestal pas om dat vage idee in te vullen door te gaan schrijven. En net als bij jou, gebeuren er dan ineens verrassende dingen. Ik heb een tijdje geleden een verhaal geschreven waarin de hoofdpersoon plotseling iets volkomen onverwachts deed, waardoor het verhaal stukken beter werd. Het lijkt soms wel of het verhaal en de personages hun eigen gang gaan en eerlijk gezegd vind ik die momenten het allerleukst.
            Maar ik blijf het knap vinden dat je elke dag weer en plein public de sprong in het diepe waagt. Dat zie ik mezelf nog niet doen.

  2. Nell schreef:

    Ben benieuwd hoe het verder gaat..

  3. Hella schreef:

    Zo werkt het bij mij ook, het vage idee is er wel maar pas al schrijvend wordt het duidelijk.
    En natuurlijk is het wel eng om zo'n eerste versie maar meteen online te zetten, maar tegelijk heeft het ook iets bevrijdends, zo van: het is wat het is, ik laat het eindresultaat voorlopig helemaal los. Kan best zijn dat er bij een eventuele revisie heel wat scènes moeten sneuvelen (dit deel van de reis is nu al veel langer dan voorzien), maar dat is van later zorg. Nu dompel ik me elke morgen onder en laat komen wat komt. Af en toe stokt het, omdat ik wat feitelijke dingen moet uitzoeken (zoals vandaag bijvoorbeeld of je brood kunt bakken in een pottenbakkersoven) of omdat ik zelf nog geen goed beeld heb van een bepaalde locatie, maar dat werkt dan ook weer inspirerend.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *