We zaten naast elkaar in kleermakerszit op de bodem van de boot. Ik rook de andere vrouwen. Zweet, kleren en lijven die te weinig gewassen werden. Zo rook ik nu zelf waarschijnlijk ook. De luxe van elke dag baden, van meerdere keren per dag verkleden, was voorgoed voorbij. Door de jute lap voor mijn gezicht zag ik bijna niets. Opeens schommelde de boot, er stapten mensen aan boord. Mannen.
"Kan me niet voorstellen dat ze naar Kraeckten San gaat. Een vrouw met een kind, daar weten ze wel raad mee!"
Snel sloeg ik de lap over Bo heen en nam mijn schild op schoot. Ik trok een doek van de draagzak en vouwde hem er omheen. Kuuksi sprong op mijn schoot.
Ik bad in stilte tot de Grote Hemren – tot wie anders – dat Bo zich stil zou houden.
Ik zat tussen twee andere vrouwen ingeklemd. Spoken zonder gezicht waren we. Hebotva's wachters konden niet echt iets uitrichten met de schipper erbij.
"Wat zit daar onder?" vroeg er een, hij zat met zijn handen aan mijn schild.
Kuuksi blies en krijste. De man gaf haar een klap, ze viel hem aan.
"Pokkebeest!"
De schram die ze me ooit bezorgd had, destijds in de Tuin, begon te schrijnen. Kuuksi's woede was voor een kort moment de mijne.
De andere wachter bulderde van het lachen. "Bang voor een kat? Laat Hoge Va het niet horen!"
Bo's zachte jammeren ging verloren in de stoere praat van de wachters.
Toen we Kraeckten San naderden, sprongen ze met de schipper uit de boot om hem aan land te duwen.
"Blijf zitten," siste een van de vrouwen tegen mij.
Zij bleven ook zitten. Zei ze het om mij te helpen, of was het de gewoonte te wachten op het woord van de schipper? Bo begon te trappelen, hij wilde onder die lap vandaan! "Ik ook schatje, ik ook," murmelde ik zacht en probeerde hem in toom te houden. De rand van het schild sneed in mijn bovenbenen.
Ik keek opzij en probeerde te onderscheiden wat er zich op het strand afspeelde.
"We wachten op de Hemrenvas," zei een van de vrouwen zacht tegen me.
