72 – naar Kraeckten San

De zon kwam net op toen we uitkwamen op een groot strand. Er lag een eiland aan de overkant van de zee. Ik herkende de vorm. De rots van Kraeckten San. Ik wilde Pydva geld geven, maar dat sloeg hij af. Wilde ik nog steeds het schild niet kwijt? Nee. Maar ik had een beter idee. Ik knielde neer om de draagzak af te leggen. Met Bo op mijn ene arm grabbelde ik in een van de diepe vakken. Een gouden ketting voor Valma, als dank.
Pydva was blij. Al zei hij wel: "Kind, die ga je nog zo nodig hebben." Hij stopte de ketting in de zak van zijn tuniek. Hij wees op een groepje gestalten verderop op het strand. "Ik denk dat daar zometeen wel een boot komt. Doe precies wat ze zeggen en gebruik je echte naam niet."
"Stijma is niet mijn echte naam," zei ik zacht.
Hij keek me aan maar vroeg niets. Hij wenste me goede reis en keerde zich om. Hij kon niet meer via de tunnel, hij liep de vlakte in. De eerste zonnestralen waren al heet.

Ik liep naar de gestalten verderop. Twee vrouwen, bleken het. Tenminste, ik dacht niet dat er mannen schuilgingen onder die zwarte gewaden, achter die ruw-juten lappen. Ze hadden tassen bij zich met etenswaren erin. "Moet je mee? Zeker niet eerder geweest hè?"
"Nee," zei ik.
"Er hangen lappen in die hut daar. Je moet je bedekken. Ze zijn streng."
Ze hingen aan spijkers in het rieten hutje. Lappen van grofgeweven jute – thuis gebruikten we dat als voederzak voor ezels – met strikbandjes eraan. Ik maakte er een vast om mijn hoofd, Bo trok natuurlijk meteen de strik los. Ik strikte hem opnieuw en deed mijn capuchon er overheen. Heel vaag kon ik de wereld nog zien, en ik kreeg het meteen benauwd.
Ik ging naast de andere vrouwen op het zand zitten. Kuuksi zag ik nergens maar ik vertrouwde erop dat ze mee kwam.
Het duurde niet lang voor er een boot aan kwam varen. Ik kon hem nauwelijks onderscheiden, maar deed wat de vrouwen deden: er met het zwarte gewaad een beetje opgetrokken naartoe waden. De zee voelde kouder hier.