53 – Storma 5

Na zes manen begonnen Bo's krulletjes uit te vallen, ik vond ze in zijn bedje, ik stopte een lokje in een van de opengewerkte kralen van mijn ketting. Glad en kaal als een houten kraal werd zijn hoofdje, zijn snoezige vierkante hoofdje met de stoere kaaklijn die hij van Hebotva had geërfd. Nog maakte ik me geen zorgen. Het was zo'n lief, goedlachs kind, mijn man was ook zo dol op hem, mijn hart smolt als hij Bo liet kameeltjerijden op zijn knieën.

Ik gebruikte Pucima's draagzak nu als ik op bezoek ging bij mijn ouders, of bij Jonnama, Bo werd te zwaar om hem dat hele eind in mijn armen te dragen, en hij vond het prachtig, ik hoorde hem kraaien op mijn rug, en soms trok hij aan mijn sluier. Maar ik had immers niets te vrezen, iedere twee manen werkte mijn moeder mijn haarwortels bij. Ze inspecteerde Bo's hoofdje elke keer als ik kwam. Hij bleef lang kaal, zijn hele bolletje bruin en glanzend.

Vaak liep ik op weg naar huis – zo voelde het ondanks alles nog steeds – langs Storma. Soms zat ze buiten, dan hurkte ik even bij haar neer zodat ze met Bo kon knuffelen. Als ze er niet zat, liep ik even naar binnen om te zien of alles goed met haar was, relatief dan. Het leek of ze langzaam wegkromp uit de wereld, ooit zouden we het zonder haar wetende aanwezigheid moeten doen. De nieuwe vertellers leken zo jong, te jong om net zoveel kennis en ervaring te hebben. Te gehoorzaam ook, te meegaand met het heersende verhaal.

Op een avond liep ik in het donker nog een rondje met Bo, hij had de hele dag gedreind en wilde niet slapen, er kwamen tandjes door. Vaak viel hij in de draagzak in slaap. Dat heb ik nooit genoeg gewaardeerd: hoe veilig het was in Dunkitaba. Je kon als vrouw gerust het hele dorp doorwandelen in het donker. Je kon niet verdwalen, en er waren altijd wachters dichtbij. Toen ik voorbij Storma's huis kwam, verbeeldde ik me dat ik iets hoorde. Er brandde ook licht binnen. Ik riep zacht haar naam, hoorde weer dat zachte gekreun, voorzichtig stapte ik naar binnen. Storma lag of zat tegen haar bedrol aan, ik kon zien dat ze het benauwd had.