52 – Jonge Hoge Ma

Hebotva droeg steeds meer bestuurlijke taken over aan mijn man, of ze deden dingen samen, zoals ik nu vaak samen met Ghemma de vrouwen ontving die om raad vroegen. Zo leerde ik dat de meeste vrouwen – omzichtig en voorzichtig – hun eigen plan trokken. Mannen moesten er beslist nooit iets van merken, dat hun autoriteit in twijfel getrokken of zelfs omzeild werd. Je kreeg immers het meest van ze gedaan als je onderdanig en liefdevol glimlachend deed wat ze zeiden. Dat Ghemma ze daarin de weg wees verbaasde me. Moest zij als Hoge Ma niet de wetten van Inhemren volgen?

"Maar dat doe ik toch?" zei ze, toen ik eindelijk de moed had gevonden haar ernaar te vragen. "Ik vertel toch altijd als eerste dat ze zich aan de geboden moeten houden?"
We dreunden ze samen op, het was de huwelijksgelofte die iedere vrouw had afgelegd. "Een man zorgt voor veilige huizen. Een man zorgt dat zijn kinderen alleen de rechte weg kunnen volgen. Een man onderricht zijn kinderen in de wetten. Een man straft de wettelozen. Een man sluit of opent de deuren. Een man ontwikkelt de talenten van zijn kinderen. Een man moet altijd zonder blaam zijn en is altijd zonder blaam. Een man staat boven de wet want hij is de wet. In alles staat de man boven de vrouw."

Toen zag ik opeens wat ze bedoelde: de wetten van Inhemren zeiden niets over vrouwen. Ze gingen er zo vanzelfsprekend vanuit dat wat voor de man gold universeel was, geldig voor ieder wezen onder de zon, dat ze de helft van de mensheid gewoon buiten beschouwing lieten. En de dieren ook, ik bukte me om Kuuksi te aaien, waar kwam ze nu weer vandaan, Ghemma zei Kssjjt! want zij wilde geen beesten in het Palast.

Er waren natuurlijk wel vrouwen die vonden dat de geboden écht voor iedereen golden, Ghemma was er goed in om dat uit te vogelen, zodat ze niet ooit bij haar eigen man verantwoording zou moeten afleggen voor haar licht subversieve adviezen. Ze hoorde het vaak al als de vrouw in kwestie met heldere stem de geboden mee reciteerde.

Toch was het niet zo dat ik echt haar vertrouwelinge werd. Ze was zich van haar hoge positie wel degelijk bewust, koesterde die ook, en als gewoon dorpsmeisje met een lage naam was ik nu niet direct de gedroomde opvolgster. Waarom ze me dan toch gekozen hadden? Vanwege mijn schild? Om mijn gezonde, verse bloed?