38 – schildendag 2

Er was één jongen aan wie ik mijn onschuldig meisjeshart een beetje verloren had. Ik denk dat hij ook stranddispensatie had, net als de man van Pucima. Hij stond heel af en toe met parelmoer op de markt, dat gebruikt kon worden voor het maken van knopen, kralen of andere versierselen. Ik had een van mijn paneeltjes kunnen maken door parelmoer te ruilen tegen een mand met vakjes die ik voor hem gemaakt had. Hij had mijn naam gevraagd en me de zijne verteld. Later was ik een keer alle straten langsgelopen om te zien waar hij woonde. Ik weet het nog precies: aan de derde oosterstraat, het zevende huis vanaf de hekken. Hij woonde nog bij zijn ouders, de naam Liduva stond twee keer op de huiswal. Een naam van niks, zou Va zeggen. Ik was wel heel benieuwd of hij bij de verlovers zou zijn.

"Heb je er zin in?" vroeg ik aan Rodva.
"Om te trouwen? Ik weet niet. Ik vind het leven wel prima zo. Maar het hoort er nu eenmaal bij. Jij dan?"
Nu hij het me zo rechtstreeks vroeg, realiseerde ik me dat ik er nog helemaal niet bij stilgestaan had wat het echt zou inhouden. Niet alleen het samenleven met een man – daar had ik alleen wat vage, romantische ideeën over – maar het bestieren van een huishouden, het krijgen van kinderen …
"Met een goede man is het vast wel fijn," zei ik maar.
"Het zou leuk zijn als Sypova je kreeg," zei Rodva. Dat was zijn vriend van school. Niet bepaald een droomman, wel een harde werker, hij was timmerman.

Sypova was inderdaad een van de verlovers, hij stond er al toen Rodva aankwam. En ik zag Liduva aankomen vanaf de markt, mijn hart klopte een beetje sneller, ik trok mijn sluier verder voor mijn gezicht en ging met mijn rug tegen de muur van het Palast staan. De wachters stonden allemaal ceremonieel opgesteld, ofwel voor de poort, ofwel op het dak. In geen van hun huizen leek iemand thuis. Er kwam nog een jongeman uit de westelijke middenstraat, ik kende hem niet, en nog een langs de andere zijkant van het Palast, die ik van gezicht kende, misschien ook een klasgenoot van Rodva. Dat waren er vijf.