Ik kon er niet langer onderuit: mijn schild was af. Ik prutste er elke dag nog aan - hier een kwastje, daar een kraaltje, nog een extra laag riet om het handvat, mooiere touwtjes om de paneeltjes mee vast te strikken … maar het was af. Ik moest naar Ghemma voor de goedkeuring.
Je kon elke ochtend bij Hoge Ma terecht, als vrouw. Het maakte niet uit waar je mee zat: een huwelijksprobleem, iets met de opvoeding van je kinderen, een huishoudelijke vraag over voedsel of schoonmaak, verdriet om een zieke of een overledene, Hoge Ma was de moeder van het hele dorp. En de keurmeesteres van de schilden. Dus zomaar op een ochtend nam ik mijn schild en liep naar het Palast. Het viel me nog tegen hoe zwaar het was geworden. De draagarmband kreeg je pas als je trouwde, nu hield ik het met beide handen voor me.
Ik meldde me bij een poortwachter. Ik kreeg te horen dat ik even moest wachten omdat er nu iemand bij Hoge Ma was. Ik zette mijn schild met de punt in het zand en wachtte. Het was stil en warm, ik kon vaag horen dat er gepraat werd in de grote zaal, de ene stem was die van Ghemma, de andere leek een man. Niet veel later kwamen er snelle stappen de trap af, ik ging een beetje aan de kant, het was de jonge Hebotva, nog altijd niet getrouwd terwijl hij toch ouder was dan Rodva bij wie hij een paar jaar in de klas had gezeten.
Rodva was blij toen Hebotva klaar was met school, er ging natuurlijk veel te veel aandacht naar hem uit. Hoge Va mocht het dan nuttig vinden dat zijn zoon met de gewone jongens naar school ging, een gewone jongen was Hebotva natuurlijk niet. Hij had hetzelfde mooie, verzorgde uiterlijk als zijn vader maar zijn ogen waren kouder vond ik. Hij nam mij op zonder iets te zeggen. Ik sloeg mijn ogen neer.
"Hoge Ma is vrij," zei hij.
"Dank u," zei ik.
Ik sjouwde mijn schild de trap op. De zaal was leeg, ik bleef stil staan tot de deur van Hebotva's kamer openging en Ghemma verscheen. Ze keek me een beetje verstoord aan, zo van: kind, ik heb nu echt wel iets beters te doen. Maar ze ging zitten op haar stoel bij het raam en wenkte me naderbij. Ik boog en wilde haar mijn schild in handen geven, maar ze riep: "Brima! De standaard!"
Een van de andere deuren ging open. Een jonge vrouw kwam naar buiten met iets wat ik nu een kapstok zou noemen, een lange stok op een voet, met haken aan de bovenkant. Ze zette het gevaarte tegenover Ghemma neer, nam mijn schild van me over en bevestigde het aan een van de haken, met de achterkant naar voren, ik zei: "Het moet andersom!"
Je blijft me boeien en laat me weer uitkijken naar het vervolg. Dank je wel.
Fijn!