Terugkijkend snap ik niet dat ik alles accepteerde zoals het was. Zo werkt het blijkbaar: als je in je jeugd maar vaak genoeg te horen krijgt hoe de wereld in elkaar steekt, neem je dat vanzelf als waarheid aan. Als je bij jezelf aan iets twijfelt, voel je je schuldig en verkeerd. Alleen oude, alleenstaande vrouwen waren hier een beetje van gevrijwaard. Storma natuurlijk, maar Pucima ook. Zij was – zo vertelde ze mij op onze tocht naar de kreek – een weduwe zonder kinderen.
We vertrokken voor zonsopgang, Pucima en ik samen op een ezeltje, voor ons de twee wachters schommelend op hoge kamelen. De dieren waren met grote tassen gezadeld, en wij zaten op twee enorme rieten rugtassen. Op de terugweg zouden wij lopen, de ezel volgepakt met rietbossen. Het wonderlijke gevoel van de poort uit te gaan zal ik nooit vergeten. Door de hekken gaan had iets huishoudelijks, niet iets avontuurlijks. Maar dit … nu liepen we echt de wereld in, naar de zee. Zouden we de zee te zien krijgen?
Ik genoot van de ochtendkleuren, het parelige licht, de stille koelte. Rechts van ons was de hemel nog bijna donkerblauw, links werd hij steeds lichter. En opeens was daar de zon, alsof hij aan touwen omhoog getrokken werd. Het licht schoot over de hele wereld, de lucht was zonder wolken. Ik keek nog eens naar rechts, en zag in de verte die wonderlijke scherpe schaduw op het zand, die ik eerder had gezien toen ik aan mijn plaquette werkte. Even had ik weer dat gevoel van buiten noorden raken. Ik tikte Pucima op haar schouder en wees.
Heel zacht zei ze: "Dat is de Rondweg."
Een van de wachters keek achterom.
"Niet kijken, niet vragen," murmelde Pucima zonder haar lippen te bewegen.
Gehoorzaam richtte ik mijn blik naar voren. Ik kon net over haar schouder kijken. Er kwam een eind aan de duinenzee, de grond werd vlak en hard, het ezeltje kon wat sneller lopen.
Ik laat me meenemen en zit in gedachten als ik ben uitgelezen. Boeiend Hella
blij mee!
Weer een mooie aflevering.
dankjewel
Wat een prachtige derde alinea.
dankudanku!