25 – naar de kreek 2

Mijn neus en oren ontdekten veel eerder dan mijn ogen dat we water naderden. Heel soms, in de winter, als het geregend heeft, ruiken de tuinen in Dunkitaba ook zo: fris, schoongewassen, helder. Ook komen er dan wel eens wat verdwaalde vogeltjes op bezoek. Maar dit … een getwitter en getierelier, een zacht geklots en geplons …

"Nog even blijven zitten!"
Ik hoorde de lach in Pucima's stem, zij voelde mijn ongeduld, ren dan ezeltje! De wachters stegen af van hun kamelen, de dieren gingen meteen staan drinken. Ik sprong van mijn ezel, en hielp Pucima afstijgen. Ze spreidde een ronde rieten mat uit (daar hadden we dus ook nog op gezeten) en we dronken thee, aten brood met geitenkaas. De wachters gingen languit onder een boom zitten.

Pucima pakte twee sikkels, en we deden de rugtassen om. We lieten onze slippers achter op de mat en schuifelden voorzichtig het water in. Kleine visjes schichtten weg om onze voeten. Pucima deed me voor hoe ik moest snijden: een bosje verzamelen in mijn hand, met de sikkel daaronder afsnijden, en het bosje in de rugtas doen. Het was zwaar werk, ik had algauw de neiging om even rechtop te staan en het zweet van mijn gezicht te wissen, maar Pucima keek me vermanend aan. Zo van: wil je dit echt? Laat het dan zien!

Acht rugtassen vol oogstten we. De schaduw van de boom werd langer en langer, een van de wachters riep luid: "We gaan!"
We waren aan het verste eind van de kreek, daar waar hij een dun stroompje werd dat in de zomer helemaal droog zou vallen. Het terrein liep daar iets omhoog, Pucima zei: "Kom gauw, ik wil je iets laten zien."
En alsof we niet de hele dag krom hadden gestaan liep ze me voor de rotsige helling op. Buiten adem en stijf als een oud vrouwtje volgde ik haar. Ze wees.
"De zee?" vroeg ik ongelovig.