"Nu er letters waren," vervolgde mijn vader, "konden de landstreken genoemd worden. De rivieren kregen hun naam, evenals de meren. De mensen vestigden zich op de plaats waar ze zich het meest thuis voelden, en noemden de steden en de dorpen met de letters die ze hadden meegekregen.
De Grote Hemren koos uit zijn gevolg zes wijze mannen. Met hen vestigde hij zich op de Rots. De plaat met het Rotsvadmijn bleef achter op de Berg. Zelf nam hij twee kleinere stenen met zich mee. Daarop stonden twee geheime letters. Letters die het volk beter niet kon kennen. Onuitsprekelijke letters.
Pelgrims naar de Berg van Verering hopen altijd een glimp van die letters op te vangen, ze hopen dat de Grote Hemren ze in de Rots heeft gekerfd, of dat ze 's nachts tussen de sterren zullen staan. Maar voor de mensheid is het beter om niet alles te weten. Om de levensloop te laten bepalen door Hem die het beter weet. We hebben immers alles aan Hem te danken. Loof de Grote Hemren!"
"Hoe heetten die andere mannen?" vroeg ik de eerste keer.
"Het is beter om niet alles te weten," herhaalde Va.
Inmiddels weet ik hun namen: Thiarck, Folker, Murk, Rodward, Colt, Wigar.
Die verhalen brachten mij op het idee om verteller te worden. Dat was maar voor een paar vrouwen weggelegd. Toen ik veertien was, waren het er drie – twee jonge vrouwen en een stokoude - op een totaal van naar schatting zo'n duizend inwoners.
Dunkitaba telde zo'n 250 huizen in die tijd, de huizen van de wachters niet meegerekend. Rondom het marktplein waren winkels en praktijken van genezers. Sommige kooplieden woonden bij hun winkel. Sommige genezers woonden bij hun praktijk, andere hadden er een kruidentuin. Het dorp was pas vergroot, een aantal percelen lag nog braak, in afwachting van de nieuwe generatie. Het plan kon naar believen worden uitgebreid.
"En de Boom dan?" vroeg ik aan Va. Dat was inderdaad een probleem, zei hij. Misschien moest daar dan omheen gebouwd worden. Misschien was het ook beter om de school binnen de muren te trekken.
Yima wordt vast een groot verteller. Want dat is ze al .
...
Yima is leergierig en ze denkt vooruit. Ik hoop dat ze het ver brengt.
ik ook ... dat moet ik allemaal nog bedenken
dit is allemaal nog 'de gewone wereld' in de Heldenreis
O jee dus je zit het nu ter plekke nog te bedenken. Wat knap.
Nee, tot nu toe had ik het al, moet nu zo langzamerhand vooruit gaan denken maar ik kan nog een paar weken vooruit.
Weken gaan snel, helemaal als je dagelijks een aflevering plaatst, maar bij jouw verhaal is dat geen overbodige luxe. De veelheid aan informatie heeft zo geen kans om weg te zakken. Lijkt me niet makkelijk om geen einddoel te hebben. Is het gek dat ik dat van een schrijfcoach niet had verwacht?
Ik ben niet helemaal blanco hoor! Ik weet de route die ze gaat afleggen en ik weet welke raadsels ze moet oplossen. Ik houd me min of meer aan de etappes van Heldinne's Reis. Maar wat er precies gaat gebeuren en hoe het afloopt, dat wil ik niet weten.