Natuurlijk had ik wel gehoord van de Tweede Meisjes. Iedereen wist van de jaarlijkse processie. En mijn vriendin Vulema was een Tweede Meisje. Maar het fijne wisten we er niet van. Of wilden we niet weten. Alleen dat er eens per jaar, als de zon op zijn laagst stond, meisjes naar het begin van de Heerweg werden gebracht, in Nuktatharsta. Het was een feestdag, het was een privilege, zo leerden wij het. De vaders van de meisjes en de erewacht van Hebotva brachten ze weg. De Heerweg leidde naar de Rots, zij zouden de Hoogste aanschouwen.
Storma bleef me aankijken.
"Niet echt," antwoordde ik maar.
"En Vulema?"
"We weten allebei niet … We weten immers helemaal niets, wij meisjes. We zien alles, we horen alles, we nemen het op, maar we begrijpen het niet. Er zijn zoveel vragen en er komen nooit antwoorden."
"Ssstt," vermaande Storma. Er waren immers altijd overal oren. "Schenk nog wat thee in."
Zacht begon ze te vertellen. Eerst dacht ik: dit verhaal ken ik al. Het begon net als dat van Va, over de heidense nomaden en de Grote Hemren. Hoe hij en zijn raad van wijze mannen het land hadden opgedeeld, en wetten hadden opgesteld. "Wie zich niet aan de wetten wenste te onderwerpen kon vertrekken. Met een bootje de zee op, kijken of het in Gralda of Mingia beter was.
Er brak een rustig tijdperk aan, er ontstonden steden, er was handel en welvaart. De enigen die af en toe morden waren de vrouwen. Als jong meisje moesten ze doen wat hun vader zei, en daarna ging het gezag over op hun echtgenoot. Mochten zij niets zelf bepalen? De Grote Hemren gaf toestemming dat vrouwen konden kiezen om niet te trouwen. Ze konden dan verteller worden, of vroedvrouw, of zich vestigen in het vrouwenland."
Vragend keek ik Storma aan, maar ze legde het niet verder uit.
Er komen steeds meer vragen. Heel boeiend
blij mee!
Een feestdag, een privilege.
Nieuwsgierig ja, maar ook beklemmend. Waarom gaf Hemren toestemming voor de keuze. Het voelt als onheil, wat valt daar voor, een ritueel? We gaan het vast ooit lezen, hoop ik.
dat is wel de bedoeling!