"Jij bent voorbestemd om te trouwen, om kinderen te krijgen. En jij hebt te veel vragen." Ze zei het niet afkeurend, ze stelde het gewoon vast. "Ga je schild maken, en je vindt wel uit waar je hart ligt, qua werk dan. Op al je vragen vind je ooit antwoord, geloof me.
Er is maar één probleem dat we moeten oplossen. Op mijn leeftijd is het normaal om wit haar te hebben, maar als jong meisje was ik net als jij. Omdat mijn moeder hoopte dat ik toch gewoon zou kunnen trouwen …" (Ik herinner me nog hoe ik schrok. Ik wist niet dat wit haar een huwelijk in de weg zou kunnen staan, mijn ouders hadden er nooit op gezinspeeld.) " … heeft ze een haarverf ontwikkeld die watervast en lichtecht was. Ze was weefster, ze maakte kleurige sjerpen van geitenhaar, ze wist het een en ander van kleurstoffen. Voordat ik voor het eerst naar school zou gaan, heeft ze mijn haar geverfd. Ik heb het aan je moeder verteld, toen jij nog heel klein was. Je zwarte babykrulletjes vielen uit, en er kwam wit haar voor in de plaats. Ze was wanhopig. Waarom is ze nooit bij me geweest?"
Ik had geen idee.
"Ga eens water halen, kind. Dan doen we het nu meteen."
Ze gaf me een grote kruik. Ik deed mijn sluier om en liep het hete, stoffige marktplein op naar de put. Er was nog steeds niemand. Alleen bij het Palast stonden twee wachters. Mogelijk waren er van achter de vensteropeningen vele ogen op me gevestigd, ik voelde me schuldig en bekeken. Ik liet de kruik in het water zakken en haalde hem langzaam weer op. Geroutineerd zette ik hem op mijn schouder en liep terug naar Storma's huis.
Zij had inmiddels een wijde schaal neergezet, met ernaast een klein flesje met een donkere, lobbige vloeistof erin. Henna zat erin, inkt van galappeltjes en inktvissen, sap van donkere bessen … Ik knielde bij de schaal en boog mijn hoofd. Ze goot water over mijn haren, en masseerde de kleurstof erin. Ze gaf me een oude, zwarte doek, en ik wikkelde mijn haar erin.
Toen vroeg ze: "Je hebt wel gehoord van de Tweede Meisjes?"
Spannend nog steeds. De zin over het haarverf vind ik wat minder, net of je plots van tijd wisselt door de woorden, ontwikkeld, watervast en lichtecht. Ook voelt het wat abrupt, de overgang tussen gesprek, dan de haarverf met een lange haakjeszin er in en dan bijna meteen water halen. Kan niet precies de vinger erop of erachter krijgen maar die tweede alinea komt mij te haastig over. Te veel info daar?
verschil in toon/vocabulair, dat is goed opgemerkt
ga ik aan werken!
kom sowieso al veel dingen tegen waarvan ik denk: dat moet anders, maar dit is gewoon de eerste versie, revisie komt later
Wat een prachtige prent. Kan niet anders zo moet een oude Storma eruitzien. Waarom kun je geen verteller worden als je te veel vragen hebt? Mogelijk fout gedacht, maar mij lijkt dat juist een goede eigenschap om wijzer te worden en dus meer te kunnen verhalen?
ja, dat is een beetje dubbel, aan de ene kant moeten de vertellers de dogma's overdragen, aan de andere kant moeten ze wel veel weten
misschien moet Storma iets duidelijker zijn, dat het gewoon niet Yima's bestemming is
wel fijn dat jullie zo meedenken!