trigger warning

Ik heb het "sterfbed" van mijn vader al eens beschreven. Het was een traumatische ervaring, die ik – dacht ik – jaren later met behulp van EMDR had verwerkt. Ik dacht er af en toe nog wel eens aan terug – zoals je voelt aan een zere kies: doet hij nog steeds pijn? – maar werd er niet meer door overweldigd.

Tot het "ziekbed" van Trump me onverwacht enórm triggerde. Ik voel het aan alles: hartkloppingen, heet hoofd, depressief naar boos machteloos gevoel, en niet kunnen stoppen met naar die video's en foto's kijken, alsof juist het kijken de angst kan beteugelen. De angst van niet geloofd worden, van beschuldigd worden, van niet mogen zien wat je ziet, laat staan vinden wat je vindt. Gij zult niet merken.

• Trump aan een spiegelend bureau "aan het werk" terwijl hij alleen met zijn viltstift een handtekening op een leeg papier zet.
• Trump die zich op de borst klopt als modelpatiënt die nu eindelijk in de leerschool van het leven heeft geleerd wat corona betekent. 200.000 doden hadden blijkbaar totaal geen indruk gemaakt.
Ik dacht aan mijn vader die altijd zo afgaf op huisvrouwen die altijd lekker in de zon zaten terwijl hij aan het werk was. Toen mijn moeder er niet meer was kwam hij erachter hoeveel werk huishouden eigenlijk was.
• Trump die zijn genezing een wonder regelrecht van God noemt. Die nep-vroomheid, breek me de bek niet los.
• Trump aan een vergadertafel met heel veel mappen. Paps aan de eettafel met een fort van boeken om zich heen.
Paps die in hospice en verzorgingshuis opschepte: ze vinden mij hier allemaal heel bijzonder. Klagen over het niveau van de mede-bewoners maar wel minzaam zwaaiend, want narcistische voeding is narcistische voeding, je neemt wat je krijgen kunt.
• Trump die met zijn wuifritje alle inzittenden van de auto in gevaar brengt (áls hij tenminste überhaupt corona heeft gehad). Paps die geen enkel oog had voor de opofferingen van de buren die zo goed op hem pasten.
• Trump die het gore lef heeft om te zeggen: We love what's happening.
Paps die – eenmaal in het hospice – te kennen gaf dat hij daar wel wilde blijven. Zulk heerlijk eten, zulke aardige mensen. Geen enkele gedachte voor de écht doodzieke medepatiënten, de hardwerkende vrijwilligers.

Ik dacht dat het zou helpen om het even op te schrijven allemaal. Maar het helpt niet.
Het is hooguit - hoop ik - informatief en inzichtgevend voor wie op dit moment ook gebukt gaat onder het grote toneelspel waartoe een narcist in staat is.
Lees al mijn blogs over narcisme. Vertrouw op je eigen gewaarwording. Geloof in de angst die je lichaam je laat voelen. Die angst is terecht.