de vrolijke verrijzenis van Arago

flaptekst:
Joys, een opstandig vijftienjarig meisje, zit bij haar ouders in de auto. In de Italiaanse Dolomieten duikt er plots een jonge vos op voor de wielen en de ouders verongelukken. Het meisje raakt in coma. Of is het waar dat ze gewoon opstaat? De jonge vos volgt haar en langzaam maar zeker groeit er een onvoorwaardelijke diepe vriendschap tussen hen. Haar geluk is compleet als ze een thuis vinden bij Paul Ehrenfest, de Leidse fysicus bij wie in de jaren twintig Albert Einstein en tal van andere wereldberoemde Nobelprijswinnaars logeren. Zo ook de aantrekkelijke Niels Bohr, die in staat is onmogelijke ideeën tot levend bestaan te denken.
De vrolijke verrijzenis van Arago is een verhaal over hartstocht en intens geluk, een liefdesverklaring aan het ene leven dat wij hebben

Het is allemaal reuze magisch-realistisch en diepzinnig en veellagig enzo, een boek als een toverlantaarn, en toch denk ik aan het eind: but what's the point? Wat moet ik ermee, wat heb ik nu beleefd?
Waarom kon het niet gewoon een boek zijn over Lise en haar vos, in die op zich al magische tijd van belangrijke uitvindingen? Waarom moesten die vervelende Joys en haar nog vervelender ouders er per se in? Wat voegde dat toe?

We hebben er een leeswijzer bij, en de schrijver daarvan vindt het allemaal geweldig. Er spreekt een zekere trots uit, zo van: dit heb ik er toch mooi allemaal uitgehaald! Ook de wisselende vertelperspectieven, kijk toch hoe knap. Er worden ook diverse recensies geciteerd, die allemaal gewag maken van het geraffineerde gedachte-experiment dat deze roman is, een demonstratie van ongebreidelde, springerige verbeelding, spitsvondig en vernuftig.
Eigenlijk gaat dat allemaal over de achterkant van het wandkleed: kijk eens hoe knap genaaid.

In het begin ergerde ik me aan de mooischrijverij ("de weidse helderheid die luchtig in haar hoofd suisde"). Ik ergerde me aan dat veelgeprezen vertelperspectief. Welk meisje van 15 zegt "Je weet als je vijftien bent veel dingen niet zeker"? Of "lichamelijk ongemak verdween snel op mijn leeftijd"? Of stopt een foto "in haar bh'tje"?
Ik heb niet lang geleden Strovuur gelezen, waarin een tienermeisje heel wat beter tot leven gewekt wordt. Joys blijft in het hoofd van de schrijver zitten. Ik geloof dat dat het is: de personages staan in dienst van de schrijver, in plaats van andersom. Mooi hoe ik daar alleen schrijvend achter kon komen.

Dit bericht is geplaatst in recensies met de tags , . Bookmark de permalink.

2 Reacties op de vrolijke verrijzenis van Arago

  1. Wat grappig. Op basis van wat jij er over schrijft, lijkt me dit juist een heel leuk en interessant boek.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *