Ik viel op twitter in een discussie over jongensboeken. Men vond het maar een rare visie, dat je jongens meer tot lezen zou motiveren als je hen echte jongensboeken kon aanreiken. Want was dat nu juist niet éindelijk een gepasseerd station, dat indelen in meisjes/jongenshokjes?
Toch lees ik op de site van de Leesmonitor dat jongens inderdaad meer tot lezen worden aangezet door jongensboeken.
Op twitter was men het erover eens: er zijn zóveel prachtige jeugdromans, het komt gewoon doordat de aanbieders (onderwijs/ouders) daar geen weet van hebben.
Dat is denk ik waar. En hoe meer er op bibliotheekwerk bezuinigd wordt, hoe erger dat zal worden.
Maar ik denk ook dat leesbevordering niet kan met alleen literaire jeugdboeken. Ik geloof dat alle kinderen ook een pulp-fase meemaken. In mijn tijd had je De Vijf, en voor de jongens Bob Evers en Snuf de Hond. In kindekes tijd waren de jongens nog altijd dol op de Kameleon, en de meisjes lazen paardenmeisjesboeken. Daar is nix mis mee. Kinderen leren er in elk geval van dat lezen heerlijk is, dat je je kunt verliezen in een boek.
Ze dwingen om literairdere boeken te lezen werkt denk ik niet. Je moet ze wel aanbieden, natuurlijk. Eruit voorlezen! Maar nooit dwingen.
Ik moet opeens denken aan dat programma waarin Tijl Beckand Bach achternareist. Zijn eigen commentaar is tenenkrommend van onnozelheid. Ik vermoed dat de bedoeling van zo'n programma is de Gewone Man in aanraking te brengen met Klassieke Muziek. Maar niet zó! Dan is het – door musici alom verguisde – Maestro een veel betere manier. Wij intelligentsia kijken dan wel naar Podium Witteman.
Waarmee ik maar wil zeggen: er is nix mis met heerlijke jongensboeken, en ik kan me goed voorstellen dat een willekeurige jongen, zeker in deze afleidende tijd, niet meteen naar een schitterend boek als Lampje grijpt. Dat zouden de meesters en juffen op school moeten voorlezen.
En schrijverkens? Soms is het ook heerlijk om bewust pulp te schrijven! Wat heb ik niet genoten van mijn boeketreeksje!
Een ander punt is dat van gender in boeken. Vanmorgen zag ik nog een vreselijke foto voorbijkomen op twitter: een stapel roze kleurboeken "voor lieve meisjes" en blauwe met "coole voertuigen." Dat is dus een voorbeeld van hoe het niet moet.
Maar aan de andere kant moeten jongens wel kunnen leren over mannelijkheid. Ik heb daar al vaker over geschreven, over de vaderverstoring in de maatschappij.
Dat de problematische kanten van mannelijkheid (uitvergroot door narcistische leiders) zoveel aandacht krijgen, dat het lijkt of alleen vrouwelijke eigenschappen de moeite waard zijn. Met als gevolg huilende voetballers ;-). Kinderen moeten leren wat goede mannelijke eigenschappen zijn. In alle mensen zouden mannelijke en vrouwelijke eigenschappen in evenwicht moeten zijn (animus/anima).
Wat is er dan mis met verhalen over heldhaftige jongens die het goede nastreven? Een Heldenreis-cursist van mij schreef ooit een reuze spannend boek over een groep jongens die ontrafelden waar de vervuiling in 'hun' bos vandaan kwam. Helden en schurken én een prijzenswaardig doel, wat wil een lezer nog meer?
Hoi Hella, helemaal mee eens. Ik denk dat het voor boeken voor jongeren vooral belangrijk is, dat de boeken een beetje aansluiten bij hun eigen ervaringen en interesses. Ik heb toen ik een jaar of tien was ook de boeken van "De kameleon" en "Arendsoog" verslonden, en ik denk dat dat typische jongensboeken zijn. Aansluitend op jouw vorige post zou ik ook op willen merken dat ik graag literaire boeken lees, maar dan wel literatuur die gewoon goed geschreven, prettig leesbaar is en tot nadenken stemt. Aan schrijvers die gewild moeilijk schrijven heb ik een grondige hekel. Ik lees veel liever een boek van bijvoorbeeld Carolijn Visser of Maarten 't Hart dan van Reve, Mulisch of Hermans.
De Kameleon en Arendsoog, zeker! Ook de boeken van Karl May over Winnetou en Old Shatterhand. Maar ik was ook gevoelig voor zeeverhalen. Paddeltje, Pieter Straat, Bontekoe en natuurlijk de historische verhalen van Thea Beckman (waar nu een biografie over geschreven wordt overigens). En natuurlijk het boek van mijn opa, dat blijft de leukste 🙂 https://cutt.ly/Cen2jIC
Oh, die klinkt inderdaad reuze spannend!
Daarentegen vind ik De Ontdekking van de Hemel het leukste jongensboek dat ik ken!
In mijn jeugd toen alles nog niet zo ingewikkeld was las ik de boeken van mijn broer stuk.
Ik was dol op Pim Pandoer.
Pim Pandoer had ik ook in de kast staan! En Arie Roos, en Biggles...
Ik las alles van Enid Blyton (hoe slecht ik dat nu ook vind), en las ook echte meisjesboeken zoals Loesje en boeken over ballet enzo. Maar de Kampioen vond ik ook geweldig en een serie over een Duitse jongenskostschool in een kasteel (geen idee wat de titel is). Boeken als Arendsoog en dat soort dingen vond ik dan weer niks aan.
Ik denk dat je best een verdeling kunt hebben in 'jongens' en 'meisjes' boeken, zolang het ook maar mogelijk is dat een kind van alles leest. En het hoeft nog niet allemaal literair te zijn, met het plezier komt uiteindelijk ook wel enig onderscheidingsvermogen. En al komt dat niet, dan is het plezier nog altijd goed!!
Groetjes,
Precies, dat vind ik ook.
Mee eens, hoewel ik het wel heel treurig vind dat jongens (nog steeds) alleen maar boeken willen lezen als een jongen de hoofdrol heeft, terwijl meisjes geen probleem hebben met jongensboeken.
En dat anno 2019 nog zulke kleurboeken worden gemaakt, is ook heel treurigstemmend.
En ja, kinderen moeten ongestoord pulp kunnen lezen. Pietje Bell, Enid Blyton (hoewel ik zelfs als kind al doorhad dat Blyton niet deugde), ik heb ze allemaal gelezen en ik ben er niet slechter van geworden.
De eerste boeken waarvan ik me herinner dat ik ze slecht geschreven vond (maar toch heerlijk om te lezen) was de Olijke Tweeling-serie.
Die was ook van Blyton, toch? Of ben ik in de war met de Dolle Tweeling? Daar heb ik ooit een deeltje van gelezen, maar ik vond De Vijf en de Pitty-boeken veel leuker.
Olijke Tweeling was van Arja Peters, met zo'n gruwelijke voorplaat van Hans Borrebach.
Ik had De Olijke Tweeling op Zaal Zeven, dan krijgen ze alletwee pleuritis en moeten naar een sanatorium. Draken van boeken, maar ik heb ze verslonden.
Pitty op kostschool is geweldig, al begrijp ik tegenwoordig niet meer hoe een school op die schaal met zo weinig leerlingen kan bestaan (240 leerlingen maar, in mijn berekening). Maar dat zijn dingen die je pas later gaat bedenken 🙂
Groetjes,
Nee, deze tweeling is geheel aan mij voorbijgegaan.
Wat me in de Pitty-boeken tegenstond is dat meisjes die slecht in gym/sport waren, altijd achterbaks, leugenachtig en lui waren. Ik voelde me persoonlijk aangesproken 🙂
Ja, Olijke Tweeling op Zaal 9 was echt snikken geblazen, herinner ik me.