auto-biografie

Het was de eerste auto die ik zelfstandig kocht, zonder manspersoon die vakkundig tegen wielen schopt of in kokerbalken pookt. Ik had pech gehad met zijn (of haar? Clio is wel een meisjesnaam …) voorganger, lang ingewikkeld verhaal, en toen ik die eindelijk kon ophalen bij de garage, stond zij daar te koop, bescheiden en tegelijk deftig. De man van de garage zei het ook nog: "Een Iniziale! Die waren héél duur destijds." En een echte automaat ook, sinds Amerika wil ik niet anders meer.
Tien jaar is ze mijn auto geweest. Pittig, als een tankje op de weg, nooit problemen. En álles, letterlijk alles paste erin. Vooral bijzonder handig met kindekes die op kamers gingen. Tweepersoons stapelbedden, linnenkasten, enorme tuinstoelen, echt alles past in de Clio.
Ik heb er heel wat kilometers mee afgelegd. Regelmatig op mantelzorgbezoek bij paps, tientallen keren op en neer naar Groningen toen ik ging verhuizen, naar vrienden in Utrecht en Amsterdam en noem maar op.
En natuurlijk onze fantastische Hundertwasservakantie in Duitsland en Oostenrijk (en een stukje Slovenië), probleemloos de Großglockner op, onbezorgd scheuren op de Autobahn …
Toen werd ik ziek. Ik reed niet veel meer, niet ver in elk geval. Toch liet ze me nooit in de steek. Pjotr heb ik erin weggebracht, Frija heb ik erin opgehaald.
Tot twee weken geleden. Onderweg naar tante in Drachten pech op de snelweg … kon helemaal geen gas meer geven! Gelukkig rolde ze – automaat zijnde – nog door, en kon ik veilig ergens de wegenwacht bellen. Het euvel werd uiteindelijk gerepareerd, maar het idee dat al vaag had gebroeid werd concreter … tijd voor een nieuwe.
En dan toch nog bijna volschieten als je het koopcontract tekent.
Dankjewel Clio! Ik hoop dat er nog iemand komt die nog een paar jaar plezier van je heeft!