Na Beauty ging ik gehoorzaam verder met Beginning. Ik stelde me een vrouw aan een strand voor, zicht op de horizon, rotsachtige obstakels overwonnen. Ik zocht dus naar onderdelen van een plaatje dat ik in mijn hoofd had en maakte daarmee mijn nieuwe collage. Toen hij klaar was, vond ik hem niet mooi! (Hij staat op Pinterest op mijn bord Proces.)
Er bestaan vast kunstenaars die dat wél kunnen, een beeld in hun hoofd een op een vertalen naar het werk. Voor mij werkt het niet. Ik moet, zoals ik ook schrijf op werkaandemuur, doen wat het werk vraagt, niet wat mijn hoofd bedenkt.
Dus het gaat niet lukken om de troostwoorden uit Consolations netjes op volgorde af te werken. Ik ga weer gewoon collages maken, en passen ze ergens bij dan is dat meegenomen.
Zo gebeurde het gister dat de collage die ik onder handen had – ontstaan vanuit een verlangen naar werken met oud papier (schutbladen van boeken, lege vellen uit fotoalbums) – opeens over Touch bleek te gaan. Vooral de laatste zin raakte me diep: untouched, we disappear.
Kom eens gauw bij me, mijn katje.
dit werk op werkaandemuur
Is dat een boek, consolations?
Ja, van David Whyte. http://www.davidwhyte.com/essays/