AUTO-BIOGRAFIE

Omdat we op Facebook bezig zijn met de challenge "auto's die je hebt gehad" even een Raskrabbel column uit 1993 in de herhaling.

Toen we hem kochten, ons tweedehands boodschappenwagentje - u kent dat wel, een achternamiddagje rondsnuffelen in Wattayah, tussen de opgewekt met je meelopende jurken - zei iemand het al: "Don't buy that car! Red means danger!" Maar ik was al gevallen voor het rode gevaar, niet in de laatste plaats voor zijn automatisch versnellingspookje.

Soms rijdt hij vermomd als grijs gevaar door de Omaanse dreven. Pas op, dan ziet u mij dus niet - net zoals die vrachtwagen op ons parkeerterrein, die er zo nodig een achterlichtje af moest rijden. De politie ziet me dan trouwens heus wel, maar omdat lichten en papieren in orde zijn, laten ze me met een waarschuwing gaan: Go and wash your car immediately!

Eigenlijk mankeert hij nooit iets. Goed, soms staat hij om onverklaarbare redenen opeens bewegingloos op straat, en ben ik van een galante witneus afhankelijk om thuis te komen (als deze meneer hem start, doet hij het opeens weer). Maar daar staat tegenover dat hij al tweemaal onze eerstehands 4WD over de berg heeft moeten slepen! Ook een avontuur op zich, want dat monster hield er op een donkere avond op een donker doodstil weggetje zomaar mee op. Goede raad was duur: ik daar alleen blijven zitten bij kindje en manlief naar huis lopen - of andersom, ik voelde voor beide opties geen enthousiasme. Maar Allah was met ons, en zie, daar stopte een bus vol jolige werkmannen, die het helemaal geen bezwaar vonden om eens een blonde vrouw in hun gelederen te hebben. Tot keurig voor de deur werd ik vervoerd en een keur van onverstaanbare maar volkomen begrijpelijke opmerkingen deed me uitgeleide. Shukran shukran! Met mijn rode gevaar terug naar het duistere weggetje met de bewegingloze Jeep en vol glorie sleepten wij hem over de berg.

Zijn airco laat het wel afweten na elke zomer, en zodra het heet wordt, moet er dan weer iets gebeuren. Een mannetje in Ruwi ditkeer. Zijn prijs lag op een tiende van wat de garage er voor rekende. Terwijl we stonden te wachten op de withete zandvlakte voor de armetierige shopjes, kwam er een keurige Egyptische meneer bij ons staan. Prima Mannetje, zo verzekerde hij ons. Goudeerlijk en goed vakwerk. You from Holland? Beautiful country! Alle Hollanders even aardig, Amsterdam een prachtige stad, Madurodam een schitterende stad en Scheveningen Beach, het einde! Na deze tirade durfden wij het Mannetje ook wel ons vertrouwen te gunnen. En terecht, ik rijd weer in een koel celletje door deze hete tijden.

Toen ik achteruit tegen die lantaarnpaal opreed, had ik ook wel wat koelte kunnen gebruiken. Geheel volgens de regels PDO gebeld, komt u maar even langs. Waar stond die lantaarnpaal? Oei! Geen campservice lantaarnpaal, maar een Government Lamppost, dat verandert de zaak. Mee naar het bureau! Met de politie in mijn kielzog terug naar de plaats des onheils. Daar stond het slachtoffer van mijn verkeersdelict met afgeknakt hoofd. Er werden foto's gemaakt, en een situatieschets als in een detectiveroman: "plaats van het lijk". Daar zou ik wel meer van horen!

Dat werd dus dokken, een aantal weken later. Dus met kindje en bankcheque weer naar het bureau. Uren wachten, intussen getuige zijn van heel wat minder verkwikkelijke verkeersongevallen, yes madam? Nee, geen cheque, handje contantje, gaat u maar even naar de bank. Toen kon ik mijn verschuldigde bedrag op de tafel uittellen, 167 Rial voor de lantaarnpaal, 10 Rial boete voor mijn rijstijl en tot slot nog 5 Rial voor de formulieren (dat kwam zo ongeveer op 100 Baiza per formulier dus alleszins redelijk). Een half jaar later is de lantaarnpaal nog altijd niet gerepareerd, wat een heel geluk was voor degenen die er na mij nog tegenop geknald zijn.

Een ander Mannetje uit Ruwi, die stomverbaasd opkeek toen hij een officieel schaderapport van de politie bij het wrak kreeg aangeboden, heeft de schade hersteld. En zo van zijn werk en mijn auto genoten dat hij er even een boodschapje in heeft gedaan. Plantjes brengen naar z'n oma in Nizwa of zo, we vonden tenminste nog een leeg bloempotje onder de bank.
Maar ach, zo beleef je nog eens wat. Na bijna drie jaar ben ik echt van m'n rode gevaar gaan houden, compleet met zijn paarse stoelhoezen en zijn rode kwastje aan de spiegel!